When he saw me at the courthouse during his arraignment, he smirked bitterly. “You think the world will see you as a hero?” he spat.
Ik glimlachte zachtjes. « Nee. Maar ze zullen je zien voor wat je bent: een lafaard die de verkeerde vrouw heeft onderschat. » Hij keek weg toen ze hem in handboeien naar buiten leidden.
Zijn proces was snel. Hij werd op alle punten schuldig bevonden. Leven, zonder de mogelijkheid van voorwaardelijke vrijlating.
Mijn moeder getuigde. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb gezien. Ze werd op de tribune verscheurd door zijn verdediging, maar ze aarzelde nooit. Ze vertelde de waarheid.
Een maand later ben ik officieel weer in het huis gaan wonen. Het eerste wat ik deed was een bemanning inhuren om die vreselijke marmeren fontein te slopen. De eerste zwaai met de voorhamer heb ik zelf gemaakt.
Het huis is… Stil nu. De krakende veranda, de blauwe luiken… ze zijn allemaal van mij. Ik heb de afgelopen maanden besteed aan het restaureren van opa’s studeerkamer, en ik ben langzaam, kamer voor kamer, bezig met het wegdoen van de koude, dode meubels die Victor heeft gekocht. Ik plant rozen in het voorjaar.
Mijn moeder? Dat is de vraag die iedereen zich stelt. Ze is in intensieve therapie. Ze woont in een klein appartement in de stad. Ik heb haar niet vergeven. Ik weet niet of ik dat ooit kan. Er zijn elf verloren jaren en een verloren grootvader tussen ons. Maar ik haatte haar ook niet. Haat diende zijn doel. Het bracht me thuis. Het heeft me gerechtigheid gebracht.
Ze kwam vorige week langs. Ze bleef lange tijd bij het hek staan voordat ze de veranda opliep.
« Ik verwacht geen vergeving », zei ze zacht. « Ik gewoon… Ik wilde het huis zien. T is… Het is goed om hier weer vogels te horen, in plaats van die fontein. »
Ik knikte alleen maar. « We hebben allebei opa verloren, mam. Laten we… Laten we niet verliezen wat er nog van ons over is. »
Ze knikte, de tranen glinsterden. En toen ik haar zag vertrekken, realiseerde ik me iets. Wraak is misschien aan deze reis begonnen. Maar gerechtigheid maakte het af.
Ik ga niet terug naar Chicago. Ik heb verlof genomen. Marcus en ik beginnen een stichting in naam van opa Arthur voor rechtshulp bij ouderenmishandeling. Het blijkt dat ik een geweldige erfrechtadvocaat ben als ik gemotiveerd ben.
Elke keer als ik naar de akte kijk, nu ingelijst en hangend in de studeerkamer, zie ik geen eigendom. Ik zie overleven. Ik zie erfenis. Ik zie een meisje dat thuiskwam om een grootvader te begraven en uiteindelijk een monster begroef.
