Ik had nooit gedacht dat ik deze persoon zou zijn, degene die een roman schrijft over het drama van mijn leven. Maar hier ben ik. Mijn naam is Chloe, ik ben 30 en ik ben advocaat in Chicago. Of tenminste, dat was ik. Mijn leven is… anders nu.
Ik had nooit gedacht dat ik voor het huis zou staan dat ik ooit mijn thuis noemde, een huis dat ik al elf jaar niet had gezien, met een koffer in de ene hand, een leven vol verdriet in mijn borst en een decennium van stilte tegen mijn keel. De begrafenis van mijn grootvader had me teruggetrokken, een geest vastgebonden aan zijn graf, naar een plek waarvan ik zwoer dat ik hem nooit meer zou zien.
Ik kwam thuis en verwachtte tranen. Ik verwachtte de ongemakkelijke, holle condoleances. Misschien, als ik geluk had, zou ik een gevoel van afsluiting vinden.
In plaats daarvan ging de deur open en een vuist begroette mijn gezicht.
Toen realiseerde ik me dat thuiskomen niet alleen emotioneel zou zijn. Het zou oorlog worden.
De lange, stille elf jaar
Elf jaar geleden verliet ik dit huis in een storm van tranen en dichtgeslagen deuren. Ik was 19, eigenwijs, idealistisch en zo ongelooflijk moe van het nieuwe, gemanipuleerde leven van mijn moeder. Nadat mijn vader stierf, was mijn moeder, Helen, een schelp geweest. Toen kwam een man genaamd Victor Wallace in haar leven. Hij was een en al charme, maatpakken en een glimlach die nooit zijn ogen bereikte. In het begin was hij niet openlijk wreed, gewoon… koud. Hij was een man die je pijn kon berekenen en er dwars doorheen kon glimlachen.
Hij isoleerde mijn moeder, langzaam, als een boa constrictor. Hij overtuigde haar ervan dat haar oude vrienden ‘leegliepen’ en dat haar familie – namelijk ik en mijn grootvader – ‘haar tegenhielden’.
Toen werd opa Arthur, de vader van mijn moeder en de enige echte ouder die ik nog had, ziek. Het was een langzame, slopende ziekte die de artsen niet helemaal konden benoemen. « Vermoeidheid », zeiden ze. « Ouderdom. »
Ik zat in mijn eerste jaar van de universiteit, op slechts een uur rijden, en ik smeekte mijn moeder om me naar huis te laten komen en voor hem te zorgen. « Hij heeft me nodig, » smeekte ik aan de telefoon.
‘Chloe, doe niet zo dramatisch,’ had ze gezegd, terwijl haar stem al de afwijzende toon van Victor aannam. « Het gaat goed met hem. Victor heeft een verpleegster in de arm genomen. We hebben nu onze eigen familie om ons zorgen over te maken. »
« Hij is onze familie! » Ik had geschreeuwd.
‘Je bent hysterisch,’ had ze gesnauwd en opgehangen.
