Ik glimlachte alleen maar.
Omdat niemand de waarheid kende – niet alleen over de besparingen die hij mij heimelijk naliet, maar ook over de diepere erfenis die hij mij toevertrouwde: zijn dankbaarheid, zijn geloof en zijn liefde.
Mijn tweede vader
Elke keer als ik dat gescheurde oude kussen zie, denk ik aan zijn vriendelijke glimlach. Hij was niet alleen mijn schoonvader – hij was mijn tweede vader, degene die me de betekenis van opoffering, plicht en onvoorwaardelijke liefde leerde.
En elke dag herinner ik mezelf eraan om op een manier te leven die hem eert, zodat zijn ware nalatenschap nooit zal vervagen.
