Ze keek op en zag dokter Evans, zonder zijn witte jas, glimlachend op haar neerkijken. Hij was langsgekomen om zijn favoriete patiënt te bezoeken, een bezoek dat inmiddels een welkome, vriendelijke gewoonte was geworden.
‘Hij is een heel ander kind,’ beaamde Sarah, haar hart vol van een intense, beschermende liefde. ‘Hij is het kind dat hij altijd al had moeten zijn.’
Ze keek naar haar zoon, een wervelwind van pure vreugde, en dacht na over de nachtmerrie die ze hadden overleefd. Maandenlang had de wereld, aangevoerd door Helen, haar proberen wijs te maken dat de angst van een moeder een vorm van ziekte was. Ze prezen de hand die haar kind vergiftigde en trokken het hart in twijfel dat schreeuwde van protest. Maar uiteindelijk was de waarheid niet aan het licht gekomen door een test of een scan. Ze kwam voort uit het gefluister van een kind en het vertrouwen van een dokter.
‘Ik heb iets geleerd,’ zei ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen hem. ‘De intuïtie van een moeder is geen paranoia. Het is het luidste geluid in een stille kamer.’
