De steriele, witte muren van de kliniek leken Sarah te omsluiten. Drie maanden lang was dit haar wereld geweest: een waas van wachtkamers, meelevende maar weinig behulpzame verpleegkundigen en de weeïge geur van handdesinfectiemiddel. Haar zoontje, de zesjarige Leo, zat lusteloos op haar schoot, zijn normaal zo roze wangen bleek, zijn bruisende energie vervangen door een diepe, onwrikbare vermoeidheid. Hij was een schim van het jongetje dat hij ooit was, geplaagd door chronische misselijkheid, buikpijn en een uitputting die geen hoeveelheid slaap kon verhelpen.
Naast haar zat haar schoonmoeder, Helen, de belichaming van grootmoederlijke bezorgdheid. Onberispelijk gekleed, haar zilveren haar perfect gekapt, straalde ze een aura van serene competentie uit waardoor Sarah’s eigen panische bezorgdheid rommelig en overdreven leek.
Toen Dr. Peterson, een vriendelijke maar overwerkte man die bijna met pensioen ging, de kamer binnenkwam, nam Helen de leiding. Ze beantwoordde zijn vragen vlot en efficiënt, haar hand geruststellend rustend op Sarah’s schouder in een gebaar dat meer aan een beteugeling dan aan steun deed denken.
‘Hij heeft weer een slechte nacht gehad, dokter,’ begon Sarah, haar stem gespannen van angst. ‘Hij is drie keer wakker geworden met buikkrampen en heeft nauwelijks van zijn ontbijt gegeten.’
Voordat de dokter kon reageren, onderbrak Helen hem met een zacht, afwijzend lachje. « Ach, Sarah, je maakt je zo veel zorgen. Hij at een uur later gewoon een prima kom van mijn zelfgemaakte havermout op. Je weet hoe kinderen zijn. » Ze draaide zich naar de dokter, met een uitdrukking van gedeelde, vermoeide wijsheid. « Ze bedoelt het goed, dokter, ze krijgt alleen… ideeën. Ze leest de hele dag vreselijke dingen op internet en praat zichzelf aan dat Leo een zeldzame, exotische ziekte heeft. Eerlijk gezegd denk ik dat haar angst hier het grootste probleem is. »
Dr. Peterson gaf Sarah een neerbuigende glimlach. « Nou, nou, mevrouw Miller, laten we ons niet te veel laten meeslepen door wat Dr. Google zegt. We hebben alle standaardtests gedaan. Die waren allemaal in orde. Hij is waarschijnlijk gewoon een gevoelige jongen met een lastige maag. »
Sarah voelde een bekende golf van hulpeloze frustratie. Ze werd gemanipuleerd, haar terechte, moederlijke zorgen werden verpakt als neurotische paranoia. Ze vocht niet alleen voor de gezondheid van haar zoon; ze voerde een verraderlijke psychologische oorlog tegen een vrouw die haar bondgenoot had moeten zijn. Ze keek naar Leo, wiens hoofd nu zwakjes tegen haar borst rustte, en wist met een zekerheid die haar tot op het bot deed rillen, dat dit niet zomaar een kieskeurige maag was.
Twee weken later waren ze terug. Dr. Peterson was op een congres en in zijn plaats was Dr. Evans gekomen, een jonge arts in opleiding wiens gezicht nog steeds een verfrissende afwezigheid van cynisme uitstraalde. Hij was aandachtig, stelde precieze vragen en, belangrijker nog, hij luisterde. Hij luisterde naar Helens weloverwogen verhaal over de overbezorgde moeder, maar zijn blik bleef dwalen naar Sarahs uitgeputte gezicht en naar de bleke, stille jongen op haar schoot. Hij zag de tegenstrijdigheid.
‘Oké,’ zei hij, nadat hij het dikke dossier met onduidelijke testresultaten had doorgenomen. ‘Ik zou Leo graag even alleen willen onderzoeken, als dat goed is. Soms stellen kinderen zich meer open als er niemand bij is.’
Helens glimlach verstijfde even, maar stemde toen vlotjes in. « Natuurlijk, dokter. Wat u ook het beste vindt. »
Nadat de deur gesloten was, tilde dokter Evans Leo op de onderzoekstafel. Hij maakte er een spelletje van en liet Leo met de stethoscoop naar zijn eigen hart luisteren. « Oké, meneer Leeuw, laat me je horen brullen, » zei hij met een warme, speelse stem. Leo, die al weken niet echt had geglimlacht, liet een klein giecheltje horen.
Terwijl dokter Evans voorzichtig zijn buik betastte, stelde hij een simpele, open vraag. « Heb je de laatste tijd ergens een rare smaak? Iets vies? »
Leo’s speelse houding verdween als sneeuw voor de zon. Hij keek de kamer rond, alsof hij spionnen zocht, en boog zich toen dicht naar het oor van de dokter. Zijn stem was een klein, samenzweerderig gefluister.
‘Oma’s soep,’ fluisterde hij. ‘Ze doet er… de slaperige blaadjes uit de tuin in. Ze zegt dat het haar geheime kruid is.’
Slaperige blaadjes. Die kinderlijke uitdrukking deed dokter Evans schrikken. Hij hield zijn gezichtsuitdrukking neutraal, maar zijn gedachten raasden door zijn hoofd. Hij herinnerde zich Helen, die in de gang opschepte over haar ‘bekroonde Engelse tuin’. Hij zag Leo’s dossier voor zich: chronische vermoeidheid, misselijkheid, buikpijn. De symptomen, op zichzelf zo frustrerend vaag, vormden plotseling een angstaanjagend specifiek patroon. Het waren klassieke tekenen van een lage dosis, cumulatieve vergiftiging door gewone maar giftige sierplanten. Planten zoals vingerhoedskruid of oleander, beide bekend om hun prachtige bloemen en hun krachtige hartglycosiden. ‘Slaperige blaadjes’ kon een beschrijving van een kind zijn voor iets waardoor hij zich lusteloos voelde, waardoor zijn hart… langzamer ging kloppen. Het gefluister was geen fantasie. Het was een aanwijzing.
