Victoria stond rechtop en probeerde haar kalmte te hervinden. « Je kunt me niet bedreigen. Ik ben een Vance. Ik heb advocaten. »
« Dat weet ik zeker, » zei ik. « Maar heb je Daniel? »
Victoria knipperde met haar ogen. « Wat? »
« Ik heb het audiobestand gestuurd, » zei ik. « Naar de cloud. En naar Daniels e-mail. Hij luistert er nu naar. »
Alsof het zo afgesproken was, ging Victoria’s telefoon.
Het was Daniël.
Ze keek naar het scherm. Haar handen trilden. Ze antwoordde niet.
« Hij weet het, » zei ik. « Hij weet dat je zijn zoon hebt geprobeerd te vermoorden. »
Hoofdstuk 4: De uitgang
Ik liep naar de deur.
« Elena! » riep Victoria. « Alsjeblieft! Denk aan het schandaal! We kunnen je betalen. Wat je maar wilt. »
« Ik wil je geld niet, Victoria, » zei ik. « Ik heb mijn eigen geld. Ik heb mijn eigen bedrijf opgebouwd voordat ik Daniel ontmoette, weet je nog? Het bedrijf dat je een ‘hobby’ noemde? »
Ik deed de deur open.
« Ik ga weg, » zei ik. « Ik ga naar een echte dokter. En dan ga ik naar de politie. »
“Politie?” hijgde Sterling.
« Poging tot gedwongen medische ingreep, » somde ik op. « Fraude. Het is een misdaad, dokter. Een misdrijf. »
Ik liep de lobby in. De waterval kabbelde nog steeds. De piano speelde nog steeds. Maar de luxe voelde nu als een gevangenis.
Ik liep naar buiten en zag het felle zonlicht binnenkomen.
Mijn telefoon trilde. Het was Daniel.
Daniel: Ik kom naar huis. Het spijt me zo. Ik verander de sloten. Ze zal nooit meer bij ons in de buurt komen.
Ik glimlachte.
Ik hield een taxi aan.
“Waarheen, mevrouw?” vroeg de chauffeur.
« Het politiebureau, » zei ik. « En dan… de babywinkel. Ik moet een wiegje kopen. »
Hoofdstuk 5: De nasleep
De gevolgen waren snel en hevig.
Dr. Sterling verloor binnen een week zijn vergunning. De medische raad is niet blij met artsen die diagnoses verzinnen om illegale abortussen voor winst te faciliteren. Hij wordt momenteel strafrechtelijk vervolgd.
Victoria werd uit het familietrustfonds gezet. Daniel stond voor het eerst in zijn leven op. Hij speelde de opname af voor de raad van bestuur van het familiebedrijf. Ze werd ontslagen als voorzitter. Ze verhuisde naar een klein appartement in Florida, en we hebben een contactverbod dat haar te allen tijde 150 meter bij onze zoon vandaan houdt.
Zes maanden later beviel ik.
Het was een jongen. We noemden hem Leo.
Hij werd geboren op de berg Sinaï , onder de zorg van Dr. Gupta.
Hij kwam schreeuwend naar buiten. Hij had tien vingers, tien tenen en een hart dat klopte met het ritme van een overlevende.
Hij was perfect.
Terwijl ik hem vasthield in de herstelkamer, kuste Daniel mijn voorhoofd.
« Hij is prachtig, » fluisterde Daniel met tranen in zijn ogen.
“Dat is hij,” zei ik.
Ik keek naar mijn zoon. Ik dacht aan de man die zijn hart wilde laten stoppen voor een controle. Ik dacht aan de vrouw die hem weg wilde hebben omdat hij lastig was.
Ik hield hem nog steviger vast.
« Je hebt voor hem gevochten, » zei Daniel. « Je hebt hem gered. »
“Ik heb gewoon mijn onderzoek gedaan,” glimlachte ik.
Ik keek naar het nachtkastje. De opnamepen lag er nog steeds, in mijn tas. Ik zou hem bewaren. Niet als wapen, maar als geheugensteuntje.
Een herinnering dat moederinstinct het meest accurate diagnose-instrument ter wereld is. En dat de engste monsters zich soms niet onder het bed verstoppen – ze dragen witte jassen en dure pakken.
