Ze kwam haastig de keuken ingelopen, een melodie neuriënd. Binnen enkele minuten kwam ze terug met twee dampende mokken en een bord met zandkoekjes. We gingen aan haar keukentafel zitten en ze bestudeerde me alsof ze een puzzel probeerde op te lossen.
‘Je hebt een wrede hand toebedeeld gekregen,’ zei ze uiteindelijk. ‘Maar ik heb altijd geloofd dat het leven een manier heeft om tweede kansen te bieden in de meest onverwachte vormen.’
Ik liet mijn ogen zakken naar de thee. ‘Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan een baby niet alleen opvoeden. Ik kan mijn school nu zelfs niet afmaken.’
‘Natuurlijk kun je dat,’ zei ze kordaat. ‘Ik ben dertig jaar lang lerares geweest. Je haalt het wel, op de een of andere manier. En wat de baby betreft – nou ja, niemand zou het alleen hoeven te doen. Gelukkig voor jou heb ik een te groot huis en te veel tijd. We maken wel een plan.’
Ik staarde haar vol ongeloof aan. « Waarom zou je me helpen? Je kent me niet eens. »
Ze nam een slokje thee en haalde haar schouders op. ‘Omdat iemand me ooit, heel lang geleden, geholpen heeft toen ik dacht dat mijn leven voorbij was. Vriendelijkheid is een schuld die je je hele leven afbetaalt. Bovendien houd ik van baby’s. En ik houd van eigenwijze meiden die niet opgeven, zelfs niet als de wereld hen dat zegt.’
Dat was de nacht dat mijn leven opnieuw begon.
De weken die volgden waren surrealistisch. Dolly richtte een slaapkamer voor me in boven en schilderde de muren zachtgeel, « omdat baby’s van zonlicht houden ». Ze bracht me naar mijn zwangerschapsafspraken in haar oude Volkswagen Kever, die beschilderd was met bloemen en vredessymbolen. Ze leerde me hoe ik eenvoudige, voedzame maaltijden moest koken en liet kleine briefjes op de koelkast achter om me eraan te herinneren water te drinken of te rusten.
Haar excentriciteiten kenden geen grenzen. Ze geloofde dat planten sneller groeiden als je ertegen praatte. Ze verzamelde afgedankte winkelwagens en schilderde ze om tot eigenzinnige plantenbakken. Ze droeg expres verschillende oorbellen, omdat « het leven te kort is voor symmetrie ». En toch, onder al haar eigenaardigheden, had ze een ijzeren wil. Ze had nooit medelijden met me, behandelde me nooit als een slachtoffer. In plaats daarvan spoorde ze me aan om te blijven studeren, me voor te bereiden op het moederschap en in mezelf te geloven.
Het gerucht ging door de stad dat ik bij haar woonde. In het begin zag ik op tegen het gefluister en de veroordelende blikken in de supermarkt. Maar Dolly had de gave om mensen te ontwapenen. Toen een buurvrouw iets mompelde over « losbandige tieners », beet ze terug: « Ze is dapperder dan de meeste volwassenen die ik ken. Wat is jouw excuus? »
Langzaam maar zeker besefte ik dat het me niet kon schelen wat anderen dachten. Ik had iets belangrijkers gevonden dan goedkeuring: acceptatie.
Tegen de lente was mijn buik rond en zwaar, en Dolly gaf me een babyshower in haar achtertuin. Ze nodigde iedereen uit die ze kende, en tot mijn verrassing kwamen er veel. Haar tuin was versierd met kleurrijke lantaarns en de tafels stonden vol met eten. Sommige gasten brachten cadeaus mee, anderen alleen knuffels, maar ze brachten allemaal warmte. Voor het eerst sinds mijn ouders me het huis uit hadden gezet, voelde ik me weer onderdeel van een gemeenschap.
De nacht dat mijn dochter werd geboren, was Dolly er helemaal bij. Ze hield mijn hand vast tijdens elke wee, maakte grapjes tussen het persen door en huilde openlijk toen de baby door de kamer huilde. Ik noemde mijn dochter Leah, en toen de verpleegster haar in mijn armen legde, dacht ik dat mijn hart zou barsten.
Het moederschap was zwaarder dan ik ooit had gedacht. De slapeloze nachten, de constante zorgen, de overweldigende verantwoordelijkheid – het overweldigde me bijna. Maar Dolly was er altijd, ze wiegde Leah als ik dat niet kon, zette thee voor me en herinnerde me eraan om te ademen.
‘Je bent sterker dan je denkt,’ zei ze altijd als ik aan mezelf twijfelde.
