« Mam, doe niet alsof. Dit is precies wat je wilde. » Papa deed een stap naar voren en probeerde zich aan me op te dringen, net zoals hij vroeger als kind had gedaan…
Jacob, wij hebben je opgevoed. Wij hebben je te eten en te eten gegeven en je gekleed. Wij hebben je alles gegeven.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. « Het minste wat je kunt doen, is ons nu helpen. » Ik keek hem recht in de ogen.
‘Ik heb je al geholpen. Jarenlang.’ Ik boog me naar hem toe. ‘En je bedankte me door me uit je leven te bannen.’
Moeders lippen trilden. « We dachten… dat je het zou begrijpen. » Ik zuchtte diep en schudde mijn hoofd. « Ah, ik snap het. »
Ik keek haar aan. « Ik besef dat ik voor jou nooit echt bij de familie heb gehoord. Gewoon een handtas. »
Weer stilte. Maar deze keer was het een beklemmende stilte. Ik keek naar Eric, die de hele tijd had gedaan alsof hij er niet was.
‘En jij? Heb jij een excuus?’ Ik sloeg mijn armen over elkaar. Je hebt jaren gehad om volwassen te worden. Neem je leven in eigen handen.
Ik was net ergens mee begonnen. Maar jij nog niet. Ik stopte en, hem recht in de ogen kijkend, zei ik het laatste wat ik moest zeggen:
‘Omdat je wist dat ze altijd voor je zouden zorgen.’ Ik kneep mijn ogen samen. ‘En toen ze weggingen, dacht je gewoon dat ik het wel zou oplossen.’ ‘Wat kan ik daarop zeggen?’ flapte Eric er uiteindelijk uit.
« Ik heb er niet om gevraagd. » Ik knikte langzaam. « Natuurlijk heb je er niet om gevraagd. »
‘Je hebt er gewoon misbruik van gemaakt.’ Zijn mond ging open en vervolgens weer dicht. Ik zei niets.
Moeder deed nog een laatste poging om haar medeleven te tonen: « Jacob, we zijn een gezin. En in een gezin zorg je voor elkaar. »
Ik keek haar lange tijd aan en antwoordde toen langzaam: « Precies. » « Waarom heb je dan nooit voor me gezorgd? » Ze verstijfde.
Geen woorden. Geen excuses. Niets.
Ik haalde diep adem. Ik voelde me lichter dan in jaren: « We hebben het gehaald. »
Ik draaide me om, liep terug naar het gebouw en smeet de deur in iemands gezicht dicht. Ik was nog niet eens bij de bank toen mijn telefoon trilde. Een sms’je van papa:
Na alles wat we voor je hebben gedaan, stel je ons nu echt teleur? Ik glimlachte en antwoordde: « Nee, jullie stellen mij teleur. »
« Nu accepteer ik het eindelijk. » Ik drukte op verzenden en blokkeerde hun nummers. Maar ik had geen idee dat dit de situatie alleen maar zou verergeren.
