Op mijn trouwdag droeg ik haar jurk niet, maar ik stopte haar brief wel in mijn bruidsboeket.
Aan het begin van de oprit voelde ik haar aanwezigheid – niet als de vrouw die verdwenen was, maar als de moeder die innig liefhad, probeerde het juiste te doen en, ondanks decennia van stilte, een manier vond om mij te bereiken.
Haar verhaal heeft me een groot deel van mijn leven achtervolgd, maar het terugvinden van die jurk gaf me iets wat ik nooit meer dacht te zullen ervaren: rust.
Want hoewel ik nooit precies zal weten wat er is gebeurd, begreep ik eindelijk de waarheid die ze me wilde onthullen: dat liefde, eerlijkheid en moed meer waard zijn dan een perfect huwelijk of een ‘happy ending’.
En dat is, naar mijn mening, het einde dat ze werkelijk gewild zou hebben.
