‘Ik begreep het niet,’ zei ze uiteindelijk. ‘Ik dacht dat je overdreef. Ik dacht dat ze misschien een zware astma-aanval had gehad en dat je dat als excuus gebruikte om hen te straffen.’
‘Dit is haar goede dag,’ zei ik tegen haar. ‘Op slechte dagen heeft ze soms aanvallen. Vorige week vergat ze twintig minuten lang wie Jacob was.’
Toen begon Sarah te huilen, echt te huilen. De breuk in ons gezin werd permanent.
Ik las de rapporten van de privédetective over het nieuwe leven van mijn ouders – leven in armoede, hun gezondheid achteruitgaand – zonder een greintje medelijden. Ze leefden met de gevolgen van hun keuzes, net zoals Emma leefde met de gevolgen van de hare. Het verschil was dat Emma geen keuze had. Zij wel.
