De rechter schorste de zitting. Bij haar terugkeer was haar beslissing snel. « De vorderingen van de heer Evans worden afgewezen. Het eigendom van het appartement blijft bij mevrouw Peterson. »
Ik haalde opgelucht adem, een adem die ik onbewust had ingehouden. Tranen van pure, onvervalste opluchting stroomden over mijn gezicht. Aan de andere kant van de kamer keek Alex alsof hij door de bliksem was getroffen. Sylvia schreeuwde iets, maar haar woorden verdwenen in het lawaai. Het was voorbij. Ik had gewonnen.
Maar ik was nog niet klaar. Alex had vaak opgeschept over zijn ‘bijverdienste’ op het werk: kleine steekpenningen, opgeblazen onkostennota’s, fictieve zakenreizen. Ik had het nooit goedgekeurd, maar ik wist ervan. De dag na de uitspraak typte ik een gedetailleerde, anonieme brief en stuurde die naar het hoofd van de personeelsafdeling van zijn bedrijf.
Een paar weken later hoorde ik via via dat hij na een interne audit was ontslagen.
Er zijn drie jaar verstreken sinds die dag. Drie jaar van rust. Mijn leven is rijk gevuld. Mijn carrière bloeit op en ik ben onlangs gepromoveerd tot een hoge managementfunctie. Evan is een vrolijke, slimme, fantastische jongen. We wonen in een nieuw, groter appartement dat ik contant heb gekocht. We reizen, we lachen en we zijn gelukkig.
Ik heb gehoord dat Alex’ leven volledig in elkaar is gestort. Nadat hij zijn baan was kwijtgeraakt, verliet zijn nieuwe vriendin hem. Hij belde me een keer, ongeveer een jaar geleden. Hij klonk gebroken. Hij bood zijn excuses aan, smeekte om vergeving en vroeg om hulp.
Ik voelde een steek van iets, geen liefde, maar een afstandelijk, onverschillig medelijden. Ik kon hem niet terug in mijn leven toelaten, maar ik kon hem ook niet helemaal aan zijn lot overlaten. Ik belde een vriend die een klein bedrijfje had. ‘Ik ken een man,’ zei ik. ‘Hij is een goede verkoper, maar hij heeft wat fouten gemaakt. Ik denk dat hij een kans nodig heeft om opnieuw te beginnen.’
Ze stemde ermee in om hem te interviewen. Ik weet niet of hij de baan heeft gekregen. Dat hoef ik ook niet te weten. Ik heb mijn plicht gedaan. Mijn schuld, als ik die al ooit had, is betaald. Ik heb voor mezelf gekozen. Ik heb voor mijn zoon gekozen. En daarmee heb ik gekozen voor een toekomst vrij van manipulatie en disrespect. En dat is een thuis dat niemand me ooit kan afnemen.
