DEEL 1 — DE DAG DAT MIJN MAN EEN LEUGEN KOOS

Mensen gaan er altijd vanuit dat verraad waarschuwingssignalen geeft. Een berichtje ‘s avonds laat. Een vergeten geurtje aan een kraag. Een verandering in toon. Een te lange, aanhoudende blik. Maar soms komt verraad niet geleidelijk. Soms komt het als een klap in het gezicht – gewelddadig, plotseling en met een glimlach zo koud dat die brandt. Mijn naam is  Elena Marlow , ik ben 32 jaar oud en al zeven jaar getrouwd met  Christopher Marlow , een man die ooit mijn hart met zachte handen vasthield en over ‘voor altijd’ fluisterde. Maar ‘voor altijd’ eindigde in één middag toen hij me ons huis uitgooide omdat ‘de dienstmeid zwanger was van zijn kind’. En het ironische? De reden dat ik niet huilde, schreeuwde, instortte of smeekte, was niet omdat ik gevoelloos was. Nee – het was omdat ik de waarheid al wist. De baby was niet van hem. Nooit geweest.

De dag waarop het allemaal begon, was precies zoals elke andere donderdag. Ik kwam vroeg thuis van mijn werk bij mijn evenementenbureau, met mijn armen vol boodschappentassen, en mompelde iets over het diner waarmee ik Chris wilde verrassen. We waren de laatste tijd wat afstandelijk geweest – geen ruzie, geen gekibbel, gewoon stilletjes uit elkaar gedreven, als twee boten die langzaam van dezelfde oever wegvaren. Ik dacht dat inspanning het zou oplossen. Ik dacht dat liefde het zou oplossen. Ik had het mis. Toen ik de deur opendeed, merkte ik meteen dat het te stil was in huis. Zelfs de lucht voelde… vreemd aan. Dik. Zwaar. Niet goed. Toen hoorde ik voetstappen – twee paar, een lichter, een zwaarder – en Chris’ stem die van de trap galmde. « Je had dit allang moeten opruimen! »