Later, toen het evenement ten einde liep, stond Jennifer met haar ouders en zus bij het terras. De stadslichten strekten zich als diamanten uit over het water. Haar hart zwol op – niet alleen vanwege haar prestaties, maar ook vanwege de erkenning dat verandering mogelijk is, zelfs bij degenen die het meest aan je twijfelen.
« Ik wilde jullie er vanavond allemaal bij hebben, » zei Jennifer zachtjes. « Niet omdat jullie in het begin in me geloofden, maar omdat jullie nu zien wat hard werken, geduld en zelfvertrouwen kunnen bereiken. »
Haar moeder knikte met tranen in haar ogen. « We zien het, Jennifer. En we zijn trots – echt trots. »
Jennifer voelde de last van de jaren van haar afglijden. Ze had scepsis omgezet in brandstof, spot in vastberadenheid en ongeloof in bewondering.
Die avond was de familie Torres niet alleen getuige van succes, ze leerden ook een les die Jennifer had geleerd: doorzettingsvermogen en zelfredzaamheid kunnen zelfs de strengste verwachtingen veranderen, en dat triomf het zoetst is als je die volledig op je eigen voorwaarden verdient.
Jennifer glimlachte en keek naar de baai, de lichtjes, het gelach en het leven dat ze had opgebouwd. Het verleden kon haar niet langer definiëren. Ze had aan iedereen – en vooral aan zichzelf – bewezen dat ze onstuitbaar was.
