Ik deinsde iets achteruit en keek haar recht in de ogen. Ik glimlachte haar even kort en raadselachtig toe en klopte haar zachtjes op de rug, alsof ik haar een oprechte zegen gaf. Maar wat ze in mijn ogen zag, moet haar hebben doen huiveren, want haar eigen glimlach verdween even. Ze zag geen angst. Ze zag een koude, dodelijke zekerheid. Het toneelstuk was voorbij. Ze had me net mijn cue gegeven. Het ging niet langer om het voorkomen van een fout; het ging om het uitvoeren van een zin.
3. Het ongeplande geschenk
De ceremonie ging door, zich niet bewust van de stille oorlogsverklaring. De priester, met een zalige glimlach, bereikte het hoogtepunt van de dienst. « En nu kunt u ringen uitwisselen als symbool van uw liefde en toewijding. »
Daniël keek naar zijn bruid, zijn ogen stralend van pure, onvervalste liefde. Isabella stak haar hand uit, een triomfantelijke glinstering in haar ogen. Dit was haar moment van overwinning, het moment waarop het slot van de familiegrafkelder openklikte.
« Even geduld alstublieft. »
Mijn stem, helder en vastberaden, doorbrak de heilige stilte. Hij was niet luid, maar straalde een autoriteit uit die onmiddellijk de aandacht opeiste. De orgelmuziek haperde en stierf weg. Duizend hoofden draaiden zich in mijn richting.
Daniel keek me aan, zijn gezicht een masker van verwarring en smekende blik. Isabella’s gezicht werd bleek.
Ik stond langzaam op van mijn stoel. Alle ogen in de kathedraal waren op mij gericht.
‘Als grootmoeder van de bruidegom,’ kondigde ik aan, mijn stem vol kalme kracht die de chaos die ik op het punt stond te ontketenen, verhulde, ‘heb ik een speciaal huwelijksgeschenk voor mijn nieuwe schoondochter.’
Een verward gemompel ging door de gasten heen. Ik negeerde het. Mijn blik viel op mijn advocaat, meneer Chen, die discreet op een zijbankje zat. Ik knikte hem even toe. Hij knikte terug, met een grimmig professionele uitdrukking, en pakte een kleine afstandsbediening.
Het enorme scherm achter het altaar, waarop eerder een romantische diavoorstelling van het gelukkige paar te zien was geweest, flikkerde aan. De bom was nu geactiveerd.
4. Een diavoorstelling van misdrijven
Het beeld dat op het scherm verscheen, was niet van Daniel en Isabella die over een strand wandelden. Het was een professionele, strakke portretfoto van Isabella. Daaronder stonden in dikke, officiële letters de woorden: GEZOCHT: STAAT ARIZONA.
De naam die werd genoemd was niet Isabella Dubois, maar Sophia Rossi. De aanklacht luidde: fraude en diefstal met grote waarde.
Een collectieve zucht van verbazing ging door de kathedraal. Voordat iemand de schok kon verwerken, veranderde het beeld. Weer een portretfoto, hetzelfde mooie gezicht. Deze keer stond er: GEZOCHT: STAAT FLORIDA. De naam was Chloe Martin. De aanklacht: Bigamie.
Toen verscheen er weer een afbeelding. En nog een. Een portfolio van schuilnamen, een galerij van misdaden. Hetzelfde gezicht, gekoppeld aan verschillende namen, verschillende oplichtingspraktijken, een spoor van gebroken harten en lege bankrekeningen door het hele land. Mijn kleinzoon was niet haar eerste rijke slachtoffer, slechts haar laatste.
De stilte in de kamer was absoluut, een dikke, zware deken van ongeloof en afschuw. Isabella stond als aan de grond genageld bij het altaar, haar gezicht een grotesk masker van shock, haar perfecte bruiloft veranderd in haar openbare executie.
Meneer Chen stond vervolgens op en liep kalm naar voren, waar hij een draadloze microfoon van het spreekgestel pakte. Zijn stem was koel, precies en volkomen emotieloos toen die door de luidsprekers galmde.
‘We hebben nog één simpele vraag voordat de ceremonie verdergaat,’ zei hij, terwijl hij de bruid recht in de ogen keek. ‘Welke van deze namen zult u vandaag gebruiken om de huwelijksakte te ondertekenen?’
Het was de genadeslag. Een vraag doorspekt met zo’n scherpe sarcasme dat het bloed deed vloeien. De hele basis van haar bedrog stortte in elkaar en veranderde haar grootste list in een vernederende grap.
