De gil die onze zaterdagochtend verscheurde, klonk als een pure, oeroude schending. Het was mijn oudste dochter, Kayla, en ik rende erheen voordat mijn voeten de grond raakten. Ik stormde haar slaapkamer binnen en zag iets wat alle logica tartte. Kayla zat op haar knieën, haar handen tegen haar hoofd geklemd, dat… weg was. Haar lange, blonde haar, het haar waar ze uren aan had besteed om het te stylen, het haar waar ze zo trots op was, lag verspreid over haar kussensloop als goudkleurig stro. Ze was volledig, schokkend kaal.
Met snikkende hikken bracht ze de naam van haar achtjarige zusje uit. « Reese. Ze heeft dit gedaan terwijl ik sliep. »
Kayla strompelde naar de badkamerspiegel en een tweede gil, hoger en scherper dan de eerste, galmde door het huis. Het schoolbal was over acht uur. Ze zou zo goed als zeker tot balprinses gekroond worden. Haar perfecte avond, het hoogtepunt van haar hele middelbare schooltijd, was in duigen gevallen.
‘Waar is Reese?’ vroeg ik, mijn stem een laag gegrom van ongeloof. Mijn man had haar gevonden. Ze zat op haar bed, nog steeds in haar eenhoornpyjama, zijn elektrische scheerapparaat netjes op haar nachtkastje. Er was geen spoor van spijt op haar gezicht, alleen een stille, onrustbarende vastberadenheid.
‘Reese, wat heb je gedaan?’ vroeg ik, terwijl ik de neiging onderdrukte om te schreeuwen.
‘Ik moest haar ervan weerhouden naar het schoolbal te gaan,’ zei ze, haar stem zacht maar vastberaden. Het was de stem die ze gebruikte als ze wist dat ze in de problemen zat, maar volkomen overtuigd was van haar eigen gelijk. Dit was mijn kind, het kleine meisje dat tijdens onweersbuien nog steeds in het bed van haar grote zus kroop, dat Kayla overal volgde als een schaduw. Ik kon me niet voorstellen hoe kwaadaardig ze zou zijn om de belangrijkste avond van het leven van haar zus te saboteren.
Voordat ik kon reageren, ging de deurbel. Kayla’s vriend, Steven, kwam binnen, vrolijk roepend over de kleuren van corsages terwijl hij de trap op rende. Hij bleef stokstijf staan in de deuropening, zijn mond viel open toen hij Kayla’s kale hoofd zag.
‘Wat is er in vredesnaam met je haar gebeurd?’ flapte hij eruit, waarna hij snel een bezorgde blik opzette. ‘Schatje, niet huilen. We kunnen dit oplossen. We regelen een pruik voor je. Je blijft het mooiste meisje van de klas.’
Zijn woorden zorgden er alleen maar voor dat Kayla nog harder begon te huilen. Steven trok haar in een omarmende beweging, maar zijn ogen, die me over haar kaalgeschoren hoofd heen aankeken, waren koud. ‘Heeft Reese dit gedaan? Ik heb altijd al gezegd dat die jongen raar was. Dit is aanranding, mevrouw Adams.’
Reese verscheen in de deuropening, een klein, in pyjama gekleed spookje. ‘Ik heb haar haar afgeknipt zodat ze niet met jou naar het schoolbal kon,’ kondigde ze aan, haar stem vol overtuiging. ‘Omdat je gemeen tegen haar bent.’
‘Reese!’ snauwde ik, maar ze was als een sneltrein die met volle vaart vooruit denderde.
