Een snelle, nette scheiding. Hij houdt zijn auto en zijn persoonlijke bezittingen. Jij houdt al het andere. Geen alimentatie van beide kanten. Ze betalen alle juridische kosten om de procedure te versnellen. Hoewel we nog steeds de verplichte wachttijd van zes maanden in Californië moeten uitzitten.
« En als ik nee zeg? »
« Dan gaan we door een formele procedure, die maanden kan duren en hen aanzienlijk meer aan juridische kosten kan kosten. Ze willen dat dit in stilte gebeurt. Je schoonmoeder maakt zich blijkbaar zorgen over de schijn. »
Ik glimlachte. Natuurlijk maakte Josephine zich zorgen om uiterlijk. Dat was het enige waar ze ooit om had gegeven.
« Zeg ze dat ik het aanbod accepteer, maar met één extra voorwaarde, » zei ik.
« Wat is dat? »
Elliot tekent een beëdigde verklaring waarin hij de affaire en de tijdlijn erkent. Ik wil bewijs dat deze scheiding plaatsvindt vanwege zijn ontrouw, niet vanwege iets wat ik heb gedaan.
Julia zweeg even. « Dat is slim. Het beschermt je sociaal en juridisch. Ik zal het aan de voorwaarden toevoegen. »
Ze stemden overal mee in. Het papierwerk was binnen drie weken ingediend, en toen kwam het wachten. De verplichte termijn van zes maanden in Californië voelde eindeloos, maar Julia verzekerde me dat het standaard was. Elliot kwam in die tijd een keer langs, onder toezicht van Julia, om zijn laatste spullen van de veranda te halen waar ik ze had achtergelaten. Hij probeerde met me te praten, maar ik weigerde in te gaan. Er viel niets meer te zeggen.
De familie Harrison stuurde nog een laatste bericht via hun advocaat voordat de scheiding definitief werd: een verzoek om mijn advieswerk voor Harrison Enterprises voort te zetten. De brutaliteit was verbluffend.
« Zeg ze dat ik de komende tijd volgeboekt ben met andere klanten, » zei ik tegen Julia. « Maar ik zal aan ze denken als mijn agenda vrijkomt. » Vertaald: nooit.
Ik stortte me tijdens de wachttijd op mijn werk. Zonder de constante eisen van de familie Harrison – zonder de emotionele energie die een mislukt huwelijk met zich meebracht – explodeerde mijn bedrijf. Ik nam grotere klanten en uitdagendere projecten aan. Mijn inkomen verdubbelde, en verdrievoudigde toen. Ik nam een assistent aan, en toen twee.
Zes maanden nadat de scheiding rond was, kreeg ik een bericht van Cassidy op LinkedIn. Tegen beter weten in opende ik het.
Ik vond dat je moest weten dat Elliot en ik niet meer samen zijn. Je had gelijk over zijn familie. Het spijt me voor mijn aandeel in wat je is overkomen. Wat zij deden – wat wij deden – was verkeerd.
Ik staarde lang naar het bericht. Een deel van me wilde reageren met: « Ik heb het je toch gezegd. » Een ander deel wilde het volledig negeren. In plaats daarvan typte ik: « Bedankt voor je excuses. Ik hoop dat je iets van deze ervaring hebt geleerd. Zorg goed voor jezelf. »
Ze antwoordde meteen: Ik heb wel iets geleerd. Ik heb geleerd dat mensen die je helpen het leven van iemand anders te verwoesten, zich uiteindelijk ook tegen jou keren. Elliots moeder probeerde mijn leven te leiden zoals zij dat van jou deed. Zijn vader maakte opmerkingen over mijn gewicht. Isabelle… nou ja, die was gewoon vreselijk. Ik heb het drie maanden volgehouden voordat ik het niet meer aankon.
Het spijt me dat je dat hebt meegemaakt, schreef ik. En verrassend genoeg meende ik het. Maar ik ben blij dat je eruit bent gekomen.
Ik ook. En Samantha – dat huis van jou, waar ik zo enthousiast over was om over te nemen – ik reed er laatst langs. Het is prachtig. Je verdiende beter dan wij allemaal.
Ik sloot LinkedIn en leunde achterover om de conversatie te verwerken. Cassidy was niet slecht, besefte ik. Ze was gewoon jong en naïef en raakte net als ik verstrikt in de giftige sfeer van de familie Harrison. Het verschil was dat zij er sneller uitkwam.
Een jaar nadat de scheiding rond was, ontmoette ik iemand nieuws. Zijn naam was Nolan, en hij leek in niets op Elliot. Hij was een leraar op de middelbare school, reed in een zuinige Toyota en woonde in een bescheiden appartement. Hij had er geen belang bij om indruk te maken op wie dan ook of om hogerop te komen op de sociale ladder. Hij mocht me precies zoals ik was – met mijn sterke persoonlijkheid en al. Toen ik hem over mijn bedrijf vertelde, was hij onder de indruk. Toen ik hem mijn huis liet zien, waardeerde hij het. Toen ik hem aan mijn ouders voorstelde, waren ze meteen dol op hem.
« Deze is een blijvertje, » fluisterde papa tegen me terwijl Nolan mama hielp in de keuken. « Hij probeert je niet kleiner te maken. »
Nolan vroeg me een jaar later ten huwelijk in mijn achtertuin – de tuin die ik zelf had aangelegd. Niets bijzonders, alleen hij op één knie met een ring waar hij voor had gespaard, en vroeg of ik samen een leven wilde opbouwen. Ik zei ja.
We trouwden in diezelfde tuin, omringd door familie en echte vrienden. Geen chique locatie, geen gastenlijst met honderd personen, geen schoonmoeder die elk detail dicteerde. Gewoon twee mensen die van elkaar hielden en beloftes maakten die ze van plan waren na te komen. Marissa was mijn getuige. Tijdens haar toost zei ze: « Ik ken Samantha al sinds mijn studententijd en ik heb haar steeds kleiner zien worden onder de druk van de verwachtingen van anderen. Maar in de afgelopen twee jaar heb ik haar weer zichzelf zien worden. Haar van die restauranttafel zien weglopen was het dapperste wat ik ooit heb gezien – en haar dit prachtige leven zien opbouwen is het meest inspirerend. »
“Nolan, jij bent een geluksvogel.”
« Ik weet het, » zei hij terwijl hij in mijn hand kneep.
Ik heb de familie Harrison nooit meer gezien of gehoord. Josephine heeft me van de lijst met kerstkaarten gehaald. Leonard heeft nooit gebeld over zaken. Isabelle heeft mijn sociale media links laten liggen. Elliot is uiteindelijk hertrouwd – met iemand die zijn moeder had uitgekozen. Iemand met de juiste achternaam en de juiste stamboom. Ik zag de aankondiging op sociale media en voelde niets dan opluchting dat ik het niet meer was.
Mijn bedrijf bleef groeien. Ik nam meer personeel aan, verhuisde naar een echte kantoorruimte en kreeg contracten bij grote bedrijven. De Blackwood Design Studio werd bekend om zijn innovatieve branding die mensen echt aansprak in plaats van alleen maar indrukwekkend over te komen in directiekamers.
Drie jaar na de scheiding kwam ik Elliot tegen in een koffiebar in het centrum van Los Angeles. Ik was daar met een klant. Hij was daar alleen, zag er moe en ouder uit dan hij was.
« Samantha, » zei hij, terwijl hij aarzelend naar mijn tafeltje toe liep. « Kunnen we even praten? »
“Ik heb over vijf minuten een vergadering,” zei ik beleefd.
« Even een momentje. Alstublieft. »
Ik gebaarde naar de lege stoel. Hij ging zitten, frunnikend aan zijn koffiekopje.
« Ik wilde mijn excuses aanbieden, » zei hij. « Voor alles. De manier waarop het is afgelopen – het restaurant – alles. Het was wreed. En dat heb je niet verdiend. »
« Nee, dat heb ik niet gedaan, » stemde ik toe.
Ik was zwak. Ik liet mijn moeder mijn leven en mijn keuzes bepalen. Ik dacht dat als ik zou trouwen met wie zij wilde, en zou doen wat zij verwachtte, ik eindelijk haar goedkeuring zou krijgen. Maar die kwam er nooit.
“Dat is jammer,” zei ik, terwijl ik op mijn horloge keek.
