Liggend in een ziekenhuisbed, nauwelijks in staat om me vast te houden, hoorde ik mijn ouders met de dokter praten. Mijn vader vroeg kalm: « Kunnen haar organen in plaats daarvan voor onze zoon gebruikt worden? » Mijn moeder vervolgde met: « Ze heeft toch geen nut voor ons. » Ze spraken alsof ik er niet eens bij was – zonder te beseffen dat ik bij bewustzijn was, luisterend naar elk woord. En ze hadden geen idee van de beslissing die ik elk moment zou nemen.

Groene muren in het ziekenhuis.
Steriel antisepticum.
Een verpleegster met vriendelijke ogen die me vertelde:

« Je hebt geluk dat je nog leeft, lieverd. »

Ik vroeg naar Noah.

« Hij is in een andere kamer, » zei ze zachtjes.
« Stabiel… maar kritiek. Zijn nieren zijn ernstig beschadigd. Hij heeft een transplantatie nodig. »

Een koude angst overviel mij.

Een transplantatie?

Ik voelde me zwak, verkeerd, alsof er delen van mij waren weggesneden.

De volgende dag legde een arts me zorgvuldig uit dat ik tijdens een spoedoperatie een nier was verloren.
Hevige inwendige bloedingen.
Ze hadden geen keus.

Ik knikte.
Ik probeerde dapper te zijn.

Maar dat wist ik toen nog niet…

Het was niet de hele waarheid.
Absoluut niet.

De echte waarheid was duisterder.
Het zou alles veranderen.

Hoofdstuk 3: Het onuitgesproken offer
De dagen in het ziekenhuis vervaagden tot een eindeloze lus van pijn, infusen en de wazige mist van pijnstillers. Ik dwaalde heen en weer tussen mijn bewustzijnspunten, mijn lichaam was een slagveld, mijn geest worstelde om fragmenten van de werkelijkheid te reconstrueren.

 

Noah lag op een andere afdeling van het ziekenhuis en ik mocht hem niet zien.

Mijn ouders kwamen op bezoek, maar hun gezichten waren verkeerd – gespannen, afgeleid, geëtst met een geheim dat te zwaar was om te bevatten. Ik dacht dat het bezorgdheid was voor Noah, hun gouden jongen.

Ik had maar half gelijk.

Het was een mix van bezorgdheid en iets veel berekenders.

Op de vijfde nacht begonnen de medicijnen net genoeg te werken om mijn geest weer scherp te krijgen. Mijn lichaam klopte nog steeds, elke ademhaling herinnerde me eraan dat er een stukje van me weg was. Mijn overgebleven nier deed zijn best om het bij te benen.

De gang voor mijn kamer was stil…totdat dat niet meer het geval was.

Ik hoorde stemmen, zacht en dringend.

Mijn ouders.
En de dokter.

Eerst was het gedempt.
Toen duidelijker.
Toen onmiskenbaar.

« Geen andere opties, » zei mijn moeder, Linda, met trillende maar aanhoudende stem.
« Noah heeft het nodig. Hij is onze zoon. »

De dokter klonk ongemakkelijk.