Lauren Canaday deelde haar ervaring online
Lauren beschreef in een Reddit-bericht hoe ze herstelde van een bijna-doodervaring, een levensveranderende ervaring.
« Na 9 dagen op de intensive care werd ik cognitief volledig hersteld geacht en was er geen zichtbare hersenschade op de MRI. Ik had ook een normaal EEG, ondanks aanvallen en een status epilepticus die meer dan 30 minuten aanhielden direct na de reanimatie », schreef ze in de discussie « Vraag me alles ».
Lauren Canaday beweert echter dat ze na haar ziekenhuisopname aan haar lot werd overgelaten.
« Ik denk dat mensen ervan uitgaan dat er bij zoiets ingrijpends een soort ondersteuningssysteem is, zoals speciale hulp. Fout. Ze stuurden me gewoon naar huis, ondanks dat ik nog steeds ondraaglijke pijn had van mijn ICD-operatie en tien medicijnen slikte die mijn bloeddruk zo sterk verlaagden dat ik terug naar de spoedeisende hulp moest », schreef ze.
Mijn man en ik werden aan ons lot overgelaten. Er kwam geen maatschappelijk werker opdagen om me te adviseren over hoe ik een arbeidsongeschiktheidsuitkering moest aanvragen (en in de VS is het moeilijk om een arbeidsongeschiktheidsuitkering te krijgen na een hartstilstand, zo moeilijk dat ik het niet eens heb geprobeerd, ook al kan ik momenteel niet werken). Artsen hebben maar 10 minuten per afspraak. Dus de meeste van mijn vragen/behoeften zijn beantwoord door steun te zoeken bij andere overlevenden. Dat is niet makkelijk, want we zijn met zo weinig mensen.
Lauren Canaday voegde eraan toe: « Ik heb het gevoel dat mijn eerste leven in februari eindigde en dat ik wakker werd in mijn tweede leven. Mensen denken dat ik me beter voel omdat ik kan lopen en zelfs (langzaam) weer kan lopen. Ze weten misschien niet eens dat ik een defibrillator in mijn lichaam heb en zo. »
« Maar als mensen tegen mij zeggen dat ik er goed/beter uitzie, voel ik me raar. Ik voel me dan niet meer dezelfde persoon en ik zal me altijd bewust zijn van wat ik heb meegemaakt .
