Zaterdag was het zover. Ik trok de slechtste outfit aan die ik bezat. Een lichtgrijze, vormeloze, gekreukte jurk, zoals ze die in een kringloopwinkel verkopen. Oude, versleten schoenen, geen sieraden, zelfs geen horloge.
Ik pakte een vervaagde canvas tas, deed mijn haar in een slordige paardenstaart en keek in de spiegel. Ik zag eruit als een vrouw die gebroken was door het leven. Onvergetelijk. Perfect.
Ik stapte in een taxi en gaf het adres op. Een chique restaurant in het meest exclusieve deel van de stad, zo’n restaurant waar de menukaart geen prijzen vermeldt, waar elke tafel meer kost dan het gemiddelde maandsalaris.
Terwijl we reden, voelde ik iets vreemds, een mix van verwachting en verdriet. Verwachting omdat ik wist dat er iets groots aan zat te komen. Verdriet omdat een deel van me nog steeds hoopte dat ik het mis had.
Ik hoopte dat ze me goed zouden behandelen, dat ze aardig zouden zijn, dat ze de oude kleren zouden negeren. Maar het andere deel, dat 40 jaar bij de grote bedrijven had gewerkt, dat deel wist precies wat me te wachten stond.
De taxi stopte voor het restaurant. Warm licht, een portier met witte handschoenen, elegante mensen kwamen binnen. Ik betaalde, stapte uit, haalde diep adem, stapte over de drempel en daar waren ze.
Marcus stond naast een lange tafel bij de ramen. Hij droeg een donker pak, een wit overhemd en glimmende schoenen. Hij zag er bezorgd uit.
Naast hem zat Simone, mijn schoondochter. Ze droeg een crèmekleurige jurk met gouden accenten, hoge hakken en haar perfect steile haar viel over haar schouders. Ze zag er zoals altijd onberispelijk uit, maar ze keek me niet aan. Ze keek naar de ingang met een gespannen, bijna verlegen uitdrukking.
En toen zag ik ze, Simones ouders, al aan tafel, wachtend als koningen op hun troon. De moeder, Veronica, droeg een getailleerde smaragdgroene jurk vol pailletten en juwelen in haar nek, polsen en vingers. Haar donkere haar was in een elegante knot naar achteren getrokken. Ze had die koude, berekende schoonheid die intimiderend is.
Naast haar stond Franklin, haar man, in een smetteloos grijs pak, met een enorm horloge om zijn pols en een serieuze blik. Beiden zagen eruit alsof ze zo uit een luxe tijdschrift waren gestapt.
Ik liep langzaam met korte stapjes naar hen toe, alsof ik bang was. Marcus zag me als eerste en zijn gezicht veranderde. Zijn ogen werden groot. Hij bekeek me van top tot teen. Ik zag hem slikken.
« Mam, je zei dat je zou komen. » Zijn stem klonk ongemakkelijk.
“Natuurlijk, zoon, hier ben ik.”
Ik glimlachte timide, de glimlach van een vrouw die niet gewend is aan zulke plekken. Simone begroette me met een snelle kus op mijn wang, koud en mechanisch.
“Schoonmoeder, leuk je te zien.”
Haar ogen zeiden het tegenovergestelde. Ze stelde me voor aan haar ouders op een vreemde, bijna verontschuldigende toon.
“Papa, mama, dit is de moeder van Marcus.”
Veronica keek op, bestudeerde me, en op dat moment zag ik alles. Het oordeel, de minachting, de teleurstelling. Haar ogen gleden over mijn gekreukte jurk, mijn oude schoenen, mijn canvas tas.
Ze zei eerst niets, stak alleen haar hand uit. Koud, snel en zwak.
“Een genoegen.”
Franklin deed hetzelfde. Een slappe handdruk, een valse glimlach, gecharmeerd.
Ik ging zitten op de stoel aan het einde van de tafel, degene die het verst van hen af stond, alsof ik een tweederangsgast was. Niemand hielp me mijn stoel aan te schuiven. Niemand vroeg of ik comfortabel zat.
De ober arriveerde met de elegante, zware menukaarten in het Frans. Ik opende de mijne en deed alsof ik er niets van begreep. Veronica keek me aan.
« Heeft u hulp nodig met het menu? » vroeg ze met een glimlach die haar ogen niet bereikte.
« Ja, graag. Ik weet niet wat deze woorden betekenen. »
Mijn stem klonk zacht en verlegen. Ze zuchtte en bestelde voor me.
« Iets simpels, » zei ze. « Iets dat niet te veel kost. We willen het niet overdrijven. »
De zin bleef in de lucht hangen. Franklin knikte. Marcus keek weg. Simone speelde met haar servet. Niemand zei iets. En ik keek alleen maar toe.
Veronica begon eerst over algemene dingen te praten: de reis vanuit het buitenland, hoe vermoeiend de vlucht was, hoe anders alles hier was. Daarna begon ze subtiel over geld.
Ze noemde het hotel waar ze verbleven, $1.000 per nacht. Ze noemde de luxe auto die ze gehuurd hadden, uiteraard. Ze noemde de winkels die ze bezocht hadden.
« We hebben een paar dingen gekocht. Niets bijzonders, gewoon een paar duizend. »
Ze sprak, keek me aan en verwachtte een reactie, verwachtte dat ik onder de indruk zou zijn. Ik knikte alleen maar.
“Wat leuk,” zei ik.
« Dat is prachtig, » vervolgde ze. « Weet je, Aara, we zijn altijd heel voorzichtig met geld geweest. We hebben hard gewerkt. We hebben goed geïnvesteerd. Nu hebben we vastgoed in drie landen. Franklin heeft grote bedrijven en ik, nou ja, ik houd toezicht op onze investeringen. »
Ze glimlachte met een arrogante glimlach.
« En jij, wat doe jij precies? » Haar toon was lief maar venijnig.
« Ik werk op kantoor, » antwoordde ik, terwijl ik mijn ogen neersloeg. « Ik doe van alles een beetje. Papierwerk, archiveren, simpele dingen. »
Veronica wisselde een blik uit met Franklin.
« Ah, ik snap het. Administratief werk. Prima. Het is eerlijk. Alle banen zijn waardig, toch? »
“Natuurlijk,” antwoordde ik.
Het eten arriveerde. Enorme borden met kleine porties, allemaal versierd als kunstwerken. Veronica sneed haar biefstuk met precisie.
« Dit kost $80, » zei ze. « Maar het is het waard. Kwaliteit is het waard. Je kunt toch niet zomaar alles eten? »
Ik knikte. « Natuurlijk, je hebt gelijk. »
Marcus probeerde van onderwerp te veranderen en praatte over werk en een paar projecten. Veronica onderbrak hem.
“Zoon, woont je moeder alleen?”
Marcus knikte. « Ja, ze heeft een klein appartement. »
Veronica keek mij aan met gespeeld medelijden.
« Het moet moeilijk zijn, hè, alleen wonen op jouw leeftijd zonder veel steun? En dekt jouw salaris alles? »
Ik voelde de val dichtklappen. Ik antwoordde nauwelijks: « Maar ik red het wel. Ik spaar waar ik kan. Ik heb niet veel nodig. »
Veronica zuchtte dramatisch.
