‘Mijn meesterwerk van vanavond is geen verzameling gestolen vodden,’ verklaarde ik, terwijl ik naar Bella gebaarde, die nu snikkend op de grond zat. ‘Mijn meesterwerk is de zuivering van dit merk. Als nieuwe eigenaar maak ik gebruik van mijn uitvoerende bevoegdheden.’
Ik keek Richard recht in de ogen. Onze blikken kruisten elkaar.
“Deze collectie is geannuleerd. Met onmiddellijke ingang. De huidige CEO en creatief directeur worden ontslagen wegens ernstig wangedrag, bedrijfsspionage en omkoping.”
Richard stormde naar de rand van het podium. « Dit kun je niet doen! Ik heb dit gebouwd! »
‘Je hebt niets gebouwd!’ schreeuwde ik terug, mijn stem eindelijk losbarstend van de woede die ik maandenlang had onderdrukt. ‘Ik heb de lijnen getrokken. Jij hebt alleen de cheques ondertekend. En nu zijn je cheques geweigerd.’
Ik wees naar de zij-ingang, waar vier agenten van de afdeling Economische Misdrijven stonden te wachten, geflankeerd door mijn advocaat.
‘Agenten,’ zei ik in de microfoon, ‘ik denk dat jullie nu genoeg bewijs hebben voor de arrestatiebevelen. De onbewerkte opnames zitten al in jullie inbox.’
Richard draaide zich om om weg te rennen, maar er was geen ontkomen aan. De landingsbaan, ooit zijn podium, was zijn kooi geworden.
5. Het nieuwe rijk
De politie marcheerde de catwalk op, hun zware laarzen dreunden tegen de zwarte spiegels. Het beeld van Richard, geboeid in zijn smoking, die schopte en schreeuwde dat hij erin werd geluisd, werd het meest gefotografeerde moment in de modegeschiedenis. Het ging viraal op internet nog voordat hij de politieauto bereikte.
Bella werd weggeleid, terwijl ze de jurk vasthield waarvoor ze de eer had opgeëist; haar carrière was in de as gelegd voordat ze goed en wel begonnen was.
De show was voorbij. Het imperium dat Richard dacht te bezitten, was in minder dan vijf minuten in elkaar gestort.
Zes maanden later
Het zware bronzen bord met de tekst Maison V was verdwenen. In plaats daarvan hing er boven de flagshipstore aan Fifth Avenue een nieuw, elegant logo in geborsteld goud: The Twins .
Ik zat in mijn kantoor – Richards oude kantoor, dat nu volledig gestript en opnieuw ingericht was met warme crèmekleuren, eikenhout en zachte goudtinten. De lucht rook naar verse bloemen, niet naar muffe whisky.
De kinderkamer lag pal ernaast, zichtbaar door een geluiddichte glazen wand. Ik kon Leo en Luna in hun wiegjes zien slapen, de middagzon wierp lange schaduwen over de vloer.
De herlancering van het merk onder mijn naam was de meest ge anticipated gebeurtenis van het seizoen. We gebruikten geen uitgehongerde modellen; we gebruikten echte vrouwen. Krachtige vrouwen. Moeders, kunstenaars, CEO’s, atleten. De kleding was gestructureerd, flatterend en onmiskenbaar chic – kleding ontworpen voor vrouwen die bergen verzetten, niet alleen voor mannequins.
De aandelenkoers was niet alleen hersteld, maar was enorm gestegen.
Ik tekende de laatste papieren voor de liquidatie van Richards resterende bezittingen om de boetes te betalen. Hij riskeerde op dat moment vijf jaar gevangenisstraf wegens fraude en omkoping. Bella deed een taakstraf en stond op de zwarte lijst van alle instanties ter wereld. Het laatste wat ik hoorde, was dat ze probeerde fitness-influencer te worden, maar de reacties onder haar berichten lieten haar dat nooit vergeten.
Ik liep naar het raam en keek uit over de stad waarvoor ik me ooit te klein had gevoeld.
Richard dacht dat mode slechts oppervlakkig was, alleen maar glitter en glamour. Hij vergat dat een goed ontwerp een sterke kern nodig heeft, een structuur die gewicht kan dragen. Hij had een kasteel op zand gebouwd, gedreven door ego en bedrog. Ik was de tsunami die hij niet zag aankomen.
Ik heb niet alleen mijn bedrijf teruggepakt. Ik heb mijn waardigheid teruggepakt. Ik heb mijn naam teruggepakt.
Ik zag mijn spiegelbeeld in het glas. Ik zag geen vermoeide moeder. Ik zag geen afgedankte vrouw. Ik zag de CEO. Ik zag de moeder van een tweeling. Ik zag de overwinnaar.
Ik glimlachte, draaide me terug naar mijn bureau en pakte mijn potlood. Er was een nieuwe collectie om te ontwerpen.
