Ik stond daar, mijn knieën protesteerden. Terwijl ik mijn jas dichtknoopte, riep Teresa me na: « Koop die kaartjes van 5 dollar, pap. Die hebben een betere kans. »
De voordeur klikte achter me dicht en sloot de warmte en het geluid van de lachende televisie buiten. Ik stond op de stoep, met vijf dollar op zak en nergens een thuis.
De wandeling naar de 7-Eleven duurde twintig minuten. Twintig minuten om nooit te vergeten.
Drie jaar geleden stond ik in de keuken van mijn huis. Het huis dat ik met Margaret had gekocht, het huis dat ik had afbetaald, het huis waar ik Teresa had opgevoed.
‘Papa, je kunt niet helemaal alleen in dit grote huis wonen,’ had Teresa gezegd, haar stem doordrenkt van bezorgdheid waarvan ik nu wist dat die vals was. ‘Het is niet veilig. Wat als je valt? Kom bij ons wonen. Bij ons heb je altijd een thuis.’
Altijd.
Het huis werd verkocht voor $182.000. Ik hield $28.000 achter voor noodgevallen en gaf ze de rest. $150.000. Een gift die me drie jaar lang in een soort lijfeigenschap had gewikkeld. Het had hen precies drie jaar gekost om van « altijd » een « dood gewicht » te maken.
Het felle tl-licht van de 7-Eleven voelde hard aan. Achter de toonbank glimlachte de caissière, Romesh.
« Goedemiddag, meneer Peters. Een koud biertje. »
‘Het wordt kouder,’ beaamde ik, terwijl ik naar de loterijstand keek. Een heiligdom voor onmogelijke dromen. De Powerball-jackpot bedroeg 30 miljoen dollar.
« De trekking is dinsdag, » zei Romesh. « Voel je je gelukkig? »
‘Zeker weten,’ zei ik. Ik legde Teresa’s verfrommelde briefje van 5 dollar op de toonbank. ‘Eén Quick Pick voor vanavond. De naam op het biljet… Teresa Hargrove .’
Romesh typte het in. De printer zoemde.
Toen haalde ik mijn eigen portemonnee tevoorschijn en legde een gloednieuw briefje van 10 dollar naast haar briefje van 5 dollar. « En nog twee Quick Picks, » zei ik, met een heldere stem. « Voor Orin Peters . »
“Begrepen. Veel succes voor jullie beiden, meneer Peters.”
Ik vouwde de drie kaartjes op. Dat van Teresa stopte ik in mijn borstzak. Mijn twee kaartjes stopte ik in mijn portemonnee, veilig opgeborgen achter een foto van Margaret.
Toen ik terugkwam, zaten ze nog steeds op de bank. Ik legde de drie kaartjes op de salontafel.
‘Ik heb de loten,’ zei ik. ‘De trekking is dinsdag.’
‘Prima.’ Teresa keek niet eens op. ‘Nu kun je beginnen met plannen hoe je je miljoenen gaat uitgeven.’
‘Misschien kun je ons een nieuw huis kopen,’ gromde Neil, terwijl hij een lot pakte, er even naar keek en het vervolgens teruggooide. ‘Dertig miljoen, hè? Met onze gelukswensen winnen we vast een gratis lot.’
Vier dagen lang was ik als een geest in hun huis. De kaartjes lagen op tafel, vergeten tussen de reclamefolders. Ik las mijn boek, at hun overgebleven ovenschotel en wachtte.
Dinsdagavond begon de loterijshow. We kwamen er uit gewoonte bij.
‘Laten we onze verliezersloten maar eens bekijken,’ zei Teresa, terwijl ze de drie papiertjes opraapte.
De presentator, breed lachend en vol enthousiasme, kondigde de jackpot aan. « Dertig miljoen dollar! »
‘Hij koopt heel veel bier,’ mompelde Neil.
De eerste bal viel. « Zeven. »
Teresa kneep haar ogen samen toen ze het eerste kaartje bekeek. « Hé, we hebben nummer zeven. »
‘Word niet te enthousiast,’ zei Neil.
“Drieëntwintig.”
Teresa ging rechtop zitten. « Die hebben we ook. »
“Eenendertig.”
‘Wacht even.’ Haar stem verhief zich. ‘Neil, dat zijn drie getallen.’
“Tweeënveertig.”
Ze stond nu overeind, het kaartje trilde in haar hand. « Vier. We hebben vier nummers. »
“Achtenvijftig.”
