‘Wat willen jullie dan dat we doen?’ riep Derek.
‘Ik wil dat jullie het zelf oplossen,’ zei ik, waarmee ik de woorden van Ashley herhaalde. ‘Maar ik ben niet harteloos. Ik heb voor jullie beiden werk geregeld.’
Ik gaf Derek een stuk papier. « Miller’s Diner heeft een afwasser nodig. Minimumloon, maar het is eerlijk werk. Ik heb er twintig jaar gewerkt om je studie te bekostigen. Het lijkt me wel gepast. »
Derek bekeek het papier alsof het radioactief was.
‘En Ashley,’ zei ik, terwijl ik haar een flyer gaf. ‘De supermarkt heeft een nachtmedewerker nodig om de schappen te vullen. Het loon ligt iets boven het minimumloon.’
‘Wil je dat we handarbeid verrichten?’ siste Ashley.
‘Ik wil dat je begrijpt hoe het voelt om voor elke dollar te moeten werken,’ zei ik. ‘Zie het als een karaktervormende ervaring.’
‘En wat als we weigeren?’, vroeg Derek uitdagend.
‘Dan neem ik je huis, je motor en je Mercedes in beslag,’ zei ik kortaf. ‘En ik zie je voor de rechter. En gezien mijn middelen zal ik je voor de rechter houden tot je helemaal berooid bent.’
Het werd stil in de kamer. Ze keken naar mij, toen naar Jake, en vervolgens naar de deur.
‘Mam, waarom?’ vroeg Derek met een gebroken stem. ‘Waarom zo ver gaan?’
Ik stond op en liep naar het raam, dat uitkeek op de tuin die ik dertig jaar lang had verzorgd.
“Want als je me maar had geholpen toen ik erom vroeg – als je ook maar een greintje menselijke vriendelijkheid had getoond aan de vrouw die je het leven gaf – dan was dit allemaal niet gebeurd. Ik had mijn fortuin met plezier gedeeld.”
Ik draaide me naar hen om. « Liefde kun je niet kopen, Derek. Maar hebzucht kun je zeker wel een prijskaartje geven. En jullie hebben allebei net ontdekt wat die prijs precies is. »
‘Ga weg,’ zei ik zachtjes.
Ze vertrokken. Geen geschreeuw, geen dichtslaande deuren. Alleen het gesleep van verslagen voeten. Ze liepen mijn huis uit en een wereld in die plotseling veel kouder was dan ze zich herinnerden.
Jake bleef op de bank zitten en staarde me aan.
‘Oma,’ fluisterde hij. ‘Heb jij dat allemaal in scène gezet?’
‘Georkestreerd’ is een dramatisch woord,’ glimlachte ik, terwijl ik voelde dat er een last van mijn schouders viel. ‘Ik zie het liever als opruimen.’
“Wat gebeurt er nu?”
‘Nu?’ Ik ging naast hem zitten. ‘Nu maak je je studie af zonder een berg schulden. Ik heb een trustfonds voor je opgericht. Je collegegeld, je huisvesting, alles is gedekt tot en met je masteropleiding.’
“Oma, ik…”
‘En de rest van het geld?’ Ik keek de kamer rond. ‘Ik denk dat ik ga reizen. En ik ga een flink bedrag doneren aan een goed doel dat ouderen helpt die geen familie hebben om op terug te vallen.’
Jake omhelsde me toen. Het was niet de omhelzing van een jongen die net een fortuin had gekregen. Het was de omhelzing van een kleinzoon die gewoon blij was dat zijn oma in orde was.
‘Dankjewel,’ zei hij. ‘Voor de auto. Maar vooral voor… weet je. Dat je me vertrouwde.’
Ik hield hem stevig vast. De loterij had me geld opgeleverd, ja. Maar mijn kinderen hadden me iets veel waardevollers gegeven. Ze hadden me de waarheid gegeven.
Ik had die dag een zoon en een dochter verloren, maar ik had er een ware erfgenaam bij gekregen. En toen ik naar de zilveren Honda Civic keek die in de oprit stond te glimmen, wist ik dat ik die ruil miljoenen keren zou herhalen.
