Anna, stond er. Grijp deze kans om een nieuw leven te beginnen. Niet voor mij, maar voor je zoon. Je verdiende altijd meer dan tot laat in de nacht werk nakijken. Bel me. Je oude vriend, Andrew.
Die jas bleek een sleutel te zijn. Hij opende een deur naar een verleden waar mijn moeder nooit over had gesproken, en daarmee ook een deur naar onze toekomst. Andrew was haar jeugdliefde geweest. Hij was een jongen uit een arm gezin, briljant en ambitieus. Zij was het slimme, aardige meisje dat hem hielp met zijn essays en hem verdedigde tegen pestkoppen. Hij was naar een universiteit in de stad gegaan; zij was in onze geboorteplaats gebleven om haar lerarenopleiding te halen. Ze hadden elkaar brieven geschreven, maar het leven had hen uit elkaar gedreven. Hij was jong getrouwd; zij had mijn vader ontmoet. Ze hadden elkaar al twintig jaar niet gezien of gesproken.
Het geld, zo legde hij later uit, was een soort test voor hemzelf geweest. Hij was gedesillusioneerd geraakt door de hebzucht van het bedrijfsleven. De ontmoeting met een eerlijke jongen die alleen maar een warme jas voor zijn moeder wilde, en vervolgens de vrouw die de moeder van die jongen was geworden – nog steeds eerlijk, nog steeds trots – herinnerde hem aan de persoon die hij ooit was geweest.
De veranderingen volgden elkaar snel op. Andrew en mijn moeder begonnen met elkaar te praten en spraken af voor een kop koffie. Hij kwam bij ons eten. Ik leerde hem niet kennen als een rijke zakenman, maar als de man die lachte om de oude verhalen van mijn moeder en die mijn wiskundehuiswerk op een begrijpelijke manier kon uitleggen. We gingen op vakantie, een reis naar Florida tijdens de wintervakantie, zoals hij ons had voorgesteld. Op een koele avond, wandelend langs het strand, bekende hij dat zijn scheiding net was afgerond, een proces dat al jaren gaande was. Hij vertelde mijn moeder dat hij nooit was gestopt van haar te houden.
Een jaar nadat ik om dat jasje had gevraagd, trouwde mijn moeder met Andrew Wallace. We verhuisden naar zijn grote, prachtige huis, maar hij stond erop dat het portret van mijn vader midden in de woonkamer bleef hangen. « Hij was een held, » zei Andrew. « En hij zal altijd je vader blijven. » Ik kreeg een stiefbroer, Alex, die een paar jaar ouder was en een van mijn beste vrienden werd. Twee jaar later werd mijn zusje, Annie, geboren.
Het leven nam een wending die ik me nooit had kunnen voorstellen. We waren niet zomaar een gezin; we waren een team. Andrews bedrijf financierde een complete renovatie van mijn oude middelbare school en richtte beurzen op voor kansarme leerlingen. Het onderwijsprogramma van mijn moeder bloeide op en hielp duizenden kinderen in de hele staat. Kevin, de chauffeur, onderging een operatie en werd de peetvader van mijn jongere zusje.
De jas hangt nog steeds in de kast van mijn oude kamer in ons nieuwe huis. Het is een soort familie-erfstuk geworden. Op de verjaardag van die februaridag schrijven we er elk een klein briefje op en stoppen het in de binnenzak. Op het eerste briefje, van toen ik twaalf was, staat alleen: Goede daden worden beloond. Mama is blij. Dat is het belangrijkste. Op dat van Andrew staat: Bedankt voor de tweede kans.
In de loop der jaren kwamen er steeds meer aantekeningen bij. Van mijn moeder, mijn stiefbroer, mijn zus en zelfs van mezelf op de dag dat ik mijn middelbareschooldiploma haalde. Ik besloot geschiedenisdocent te worden, omdat ik wilde dat kinderen begrepen dat de keuzes van gewone mensen de wereld werkelijk vormgeven.
Vandaag ben ik 28. Ik ben getrouwd en heb een zoon. We hebben hem Andrew genoemd. Mijn moeder en Andrew zijn dolblije grootouders. Ons gezin is groot, luidruchtig en vol liefde. Soms, als we allemaal bij elkaar zijn, kijk ik naar hen en denk ik aan de ongelooflijke, onwaarschijnlijke reeks gebeurtenissen die ons hier hebben gebracht. Het begon allemaal met een simpele, wanhopige daad: een jongen die om een afgedragen jas vroeg om zijn bevroren moeder warm te houden. Het was een kleine daad van hoop in een koude wereld, maar het bewees dat wat mijn moeder die dag zei, waar was. Eén kleine goede daad, als een steen die in een stilstaand water wordt gegooid, kan rimpels veroorzaken die alles veranderen.
