‘Omdat ze achttien was, zwanger en bang,’ zei hij zachtjes. ‘Haar ouders hebben haar waarschijnlijk wijsgemaakt dat ik niet deugde, dat ik haar leven zou verpesten. Ze dacht dat ze je beschermde tegen een vader die je misschien niet wilde.’
Ik dacht aan mijn moeder, aan het diepe, onwrikbare verdriet dat altijd in haar ogen leek te sluimeren, aan de manier waarop ze nooit een relatie aanging, zelfs nooit meer naar de liefde leek te zoeken. ‘Ze is nooit over je heen gekomen,’ besefte ik, de woorden als een stille openbaring. ‘Ze is nooit met iemand anders getrouwd.’
‘Ik ben haar ook nooit te boven gekomen,’ zei Garrett. ‘Ik heb een imperium opgebouwd, maar ik heb nooit iemand gevonden die me hetzelfde gevoel gaf als jouw moeder.’
We zaten in verbijsterde stilte, in een poging om vierentwintig jaar verloren tijd, geheimen en leugens te verwerken.
‘Weet je het zeker?’ vroeg ik uiteindelijk. ‘Jij bent mijn vader?’
‘Kate,’ zei hij, zijn stem vol overtuiging die tot in mijn botten doordrong, ‘je hebt mijn ogen. Daar ben ik zeker van.’ Hij pauzeerde even, zijn blik zoekend in de mijne. ‘Als je het toestaat, zou ik mijn dochter graag beter leren kennen. En ik zou je moeder graag weerzien, om eindelijk te begrijpen waarom ze dit geheim al vierentwintig jaar in haar eentje heeft bewaard.’
Hoofdstuk 3: Een 24 jaar oud geheim
Die avond wachtte ik tot mijn moeder thuiskwam van haar werk. De oude foto lag op de keukentafel, een stille getuige.
‘Kate, wat is er aan de hand?’ vroeg ze zodra ze mijn gezicht zag.
‘Mam,’ zei ik met zachte stem, ‘we moeten het over mijn vader hebben.’
Het kleurde niet meer uit haar gezicht. ‘Schatje, je weet toch dat je vader overleed voordat je geboren werd? Waarom breng je dit nu ter sprake?’
‘Omdat ik hem vandaag heb ontmoet, mam,’ zei ik. ‘Ik heb Garrett Cain ontmoet.’
Ze verstijfde, haar ogen gefixeerd op de foto. ‘Dat is onmogelijk,’ fluisterde ze.
“Hij kwam het restaurant binnen. Ik herkende zijn handtekening. Mam, hij leeft nog. Hij heeft al die tijd geleefd. En hij wist niets van mijn bestaan.”
De tranen stroomden over haar wangen, de stille, eenzame tranen van een vrouw die haar hele leven een geheim met zich had meegedragen. « Oh God, Kate, » snikte ze. « Wat heb ik gedaan? »
‘Waarom heb je tegen me gelogen?’ vroeg ik, geen beschuldiging, maar een smeekbede om begrip.
‘Omdat ik achttien was en doodsbang,’ zei ze, haar stem brak. ‘Omdat mijn ouders me ervan overtuigden dat hij mijn leven zou verpesten, dat hij maar een arme jongen zonder toekomst was. Tegen de tijd dat ik besefte dat ik zwanger was, was ik hier al, bij mijn tante. Ik was te bang en te trots om hem te bellen.’
‘Maar je had me de waarheid later kunnen vertellen,’ zei ik.
‘Hoe zou ik dat kunnen?’ vroeg ze wanhopig. ‘Hoe bel je iemand na vierentwintig jaar op en zeg je: « Trouwens, je hebt een dochter waar ik je nooit over heb verteld »? Hoe leg je uit dat je hem hebt laten denken dat je niet van hem hield, terwijl je geen dag bent gestopt met van hem te houden?’
Ik pakte haar hand. ‘Mam,’ zei ik, ‘hij is ook nooit gestopt met van jou te houden. Hij is nooit getrouwd. Hij is net als jij alleen geweest.’
‘Hij moet me wel haten,’ fluisterde ze.
‘Nee,’ zei ik. ‘Hij is gekwetst. Maar hij begrijpt het. Hij wil je zien. Hij wil praten.’
‘Nee,’ zei ze, terwijl ze haar hoofd schudde. ‘Niet na wat ik heb gedaan.’
‘Ja, dat kun je,’ zei ik vastberaden. ‘Je bent het hem verschuldigd. Je bent het mij verschuldigd. En je bent het jezelf verschuldigd. Je hebt dit geheim al vierentwintig jaar met je meegedragen, mam. Het is tijd om het los te laten.’
Hoofdstuk 4: Een nieuw begin
De volgende dag regelde ik een ontmoeting tussen hen in het restaurant. Mijn moeder arriveerde in een eenvoudige blauwe jurk, ze zag er doodsbang maar prachtig uit. Garrett was er al, zittend in hetzelfde hokje waar onze levens zo onverwacht met elkaar verweven waren geraakt. Toen hij haar zag, stond hij langzaam op, zijn gezicht een mengeling van liefde, pijn en vierentwintig jaar ondraaglijk verlangen.
‘Linda,’ zei hij zachtjes.
