Ik moest hem afleiden. Ik keek om me heen. Er hing een brandblusser aan de muur, vlak bij de koelcel.
Ik pakte het. Het was zwaar, koud staal.
“Hé!” riep ik.
Hij draaide zich om op het moment dat ik de pin eruit trok en de hendel omkneep.
Een wolk wit chemisch poeder schoot hem in het gezicht. Hij brulde, strompelde achteruit en krabde aan zijn ogen. De façade van « papa » verbrokkelde in hoesten en vloeken.
“Jij kleine…!” kokhalsde hij, blind en gedesoriënteerd.
Ik zwaaide met de blusser, gericht op zijn benen. KLANG.
Ik raakte zijn knie aan. Hij viel hard neer, schreeuwend van de pijn.
« Hector! Nu! » riep ik.
De deur van de pauzeruimte vloog open. Hector stormde als een stier naar voren. Hij aarzelde geen moment. Hij tackelde de man en drukte hem met 113 kilo spierballen van een bewaker tegen de grond.
De man vocht als een demon. Hij beet Hector in zijn arm. Hij krabde. Hij schreeuwde scheldwoorden waar een zeeman van zou blozen.
« Ga van me af! Ze is van mij! Ik heb haar gekocht! Ik heb ervoor betaald! »
De woorden bleven in de lucht hangen en brachten de chaos voor een fractie van een seconde tot zwijgen.
Ik heb voor haar betaald.
Sirenes. Eindelijk.
Ik hoorde ze in de verte huilen, steeds luider. Blauwe en rode lichten begonnen tegen de voorruiten van de winkel te flitsen.
De man hoorde ze ook. Hij hield op met vechten. Hij verslapte, zijn gezicht gedrukt tegen de vuile vloertegels. Hij begon te lachen. Een zacht, droog lachje.
« Jullie idioten, » piepte hij. « Jullie hebben geen idee met wie jullie te maken hebben. Mijn netwerk… we zijn overal. »
De politie stormde door de voordeur – agenten van de staatspolitie, met getrokken wapens. Ze zwermden door de gang.
Toen ze hem boeiden en naar buiten sleepten, keek hij me niet aan. Hij keek naar de deur van de pauzeruimte, waar een klein, bleek gezichtje naar buiten gluurde.
Six keek hem aan. Ze huilde niet. Ze keek hem alleen maar na, mijn vuile werkjas als een pantser om zich heen geklemd.
De nasleep
Het onderzoek was enorm. De man, wiens naam Julian bleek te zijn, was geen vader. Hij was geen voogd. Hij was een ‘fixer’ voor een dure mensenhandelbende die opereerde vanuit het Midwesten. Ze ‘adopteerden’ wezen uit het buitenland of ontvoerden kinderen zonder papieren, waarbij hun identiteit werd gewist.
« Nummer Zes » was precies dat. Het zesde kind dat hij naar een koper in Chicago bracht. Ze was erin geslaagd de autodeur te ontgrendelen en eruit te springen toen hij stopte bij het stoplicht vlak bij de ingang van onze winkel. Ze was de duisternis in gerend, alleen geleid door de lichten van de winkel.
Ze vonden de ‘doos’ in zijn SUV. Het was een aangepaste hondenbench, verborgen onder de dubbele bodem van de kofferbak. Hij was bekleed met geluidsisolerend schuim.
Six – wiens echte naam Olena is, zoals we later ontdekten, komt uit Oost-Europa – is nu veilig. Ze zit in een gespecialiseerd pleeggezin dat zich bezighoudt met trauma. Ik heb haar vorige week bezocht. Ze is aangekomen. Ze droeg schoenen. Roze.
Ze tekende een tekening voor me. Het zijn stokfiguurtjes. Eén is een grote man met een naambordje, en de ander is een klein meisje. We staan onder een gigantische gele lamp.
Ik werk nog steeds in de nachtdienst. Maar ik ben nu anders. Ik zoek niet alleen naar afval in de vuilnisbakken. Ik zoek naar leven.
En elke keer dat ik een ‘perfect’ gezin met een rustig kind zie, kijk ik wat beter. Ik controleer de ogen. Ik controleer de schoenen.
Want soms dragen de monsters wollen jassen en rijden ze in luxe auto’s. En soms is het enige wat een kind redt een knipperend licht op een parkeerplaats om 3 uur ‘s nachts.
