De mysterieuze hoek
Toen ik een paar jaar geleden in mijn huis uit de jaren 40 trok, viel me een vreemd hoekje in de gang op. Het was niet erg diep, misschien een meter hoog, en had een hoge, puntige bovenkant. Ik staarde er wel vijf minuten naar en dacht:
Waar is dit voor?
Het was te klein voor een boekenkast, te onhandig als vaas (geloof me, ik heb het geprobeerd), en maandenlang stond het daar – leeg, ongebruikt, me uit te lachen.
Het moment waarop het lampje ging branden
Op een dag stuitte ik bij puur toeval op een oud bericht op een forum over vintage interieurs. Hier is het dan: een foto van een bijna identieke nis… met een draaitelefoon erin.
Het trof me als een blikseminslag: dit was een vintage telefoonnis!
Voordat telefoons gemeengoed werden, hadden de meeste huizen maar één telefoon – meestal in een centrale hal. En raad eens waar die stond? Juist, in een ingebouwde hoek, net zoals deze.
Een stukje alledaagse geschiedenis
Deze telefoonnissen waren in feite de eerste telefooncellen voor thuisgebruik. Sommige hadden zelfs ingebouwde plankjes voor adresboeken, pennenbakjes en kleine leeslampjes. Het was het communicatiecentrum van het huis.
Tieners fluisterden elkaar lieve woordjes toe na het ingaan van de avondklok.
Moeders schreven boodschappenlijstjes terwijl ze kletsten.
En om de beurt riep iedereen: « Zeg ze dat ik niet thuis ben! »
Zie het vervolg op de volgende pagina.
