Robert was verstijfd. Het bloed was uit zijn gezicht weggetrokken. « Contract? Welk contract, Anna? Waar heb je het over? Je bent werkloos! »
« Ja, ik moet rechtstreeks met de voorzitter spreken, » zei ik tegen Helen, zonder acht te slaan op het wanhopige gefluister van mijn man. « Het is… een personeelskwestie die net onder mijn aandacht is gekomen. Ja, ik wacht even. »
« Anna, hou op! » siste Robert, terwijl hij mijn arm greep. « Wat heb je gedaan? Wat heb je tegen hem gezegd?! »
Ik trok mijn arm los, mijn blik was als ijs. « Hij is aan de beurt? Geweldig. »
Deel 4: “Ontsla Robert. Nu.”
Mijn stem veranderde. De warme, collaboratieve toon die ik tegenover Helen had gebruikt, was verdwenen. Ik sprak nu als Chief Strategy Officer, de fixer die hij net had aangenomen.
« Meneer de voorzitter. Hallo. Ik ben zo blij dat ik u heb gesproken. »
Robert schudde zijn hoofd en mompelde: « Nee, nee, nee. » Zijn gezicht was een masker van pure, dierlijke paniek.
« Ik heb er erg veel zin in. We hebben echter een klein, dringend probleem met de ‘ondersteunende en professionele werkomgeving’ die je me in mijn contract hebt beloofd, » zei ik. « Het lijkt erop dat de rot op de salesafdeling wat persoonlijker is dan we aanvankelijk hadden besproken. »
Robert zag eruit alsof hij fysiek misselijk zou worden. « Anna, alsjeblieft, » jammerde hij, zijn stem een zielige, gebroken stem. De pestkop was verdwenen, vervangen door een doodsbang kind.
« Ik ben nu eigenlijk naar het probleem aan het kijken, » zei ik in de telefoon, zonder zijn blik te verliezen. « Meer specifiek, met uw verkoopmanager. »
« Anna, doe dit niet! » smeekte hij, terwijl er nu echt tranen in zijn ogen opwelden. « Ik bedoelde het niet zo! Ik was gewoon… ik was gestrest! Het spijt me! Ik hou van je! »
« Ik ben nog steeds bereid de functie te aanvaarden, » zei ik, mijn stem emotieloos, als een chirurg die kanker diagnosticeert. « Maar… ik heb één nieuwe, niet-onderhandelbare eis voor mijn baan. »
Ik hield de angstige, smekende blik van mijn man vast. Hij wist wat er ging gebeuren. Hij had deze hele galg voor zichzelf gebouwd, stukje bij beetje, met elke neerbuigende opmerking, elke kleinerende opmerking, elk moment van vrolijke wrok. Ik schopte de kruk gewoon weg.
« Je moet Robert ontslaan, » zei ik, mijn stem een dodelijke, laatste fluistering. « Niet morgen. Niet aan het eind van de dag. Nu. Terwijl ik met je aan de telefoon ben. »
Ik luisterde, mijn gezicht een masker van kalmte. Robert was op de trap ineengedoken, zijn hoofd in zijn handen, zijn lichaam verscheurd door diepe, hartverscheurende snikken.
« Dank u wel, meneer de voorzitter, » zei ik. « Ja, ik dacht dat u redelijk zou zijn. Wat mijn contract betreft, Helen moet de gewijzigde versie ter ondertekening voor me meenemen. De versie die mijn nieuwe… bevoegdheid weerspiegelt. »
Ik zweeg weer. « Ja. Dat is alles voor nu. »
Ik heb opgehangen.
Deel 5: De bevestiging
« Jij… jij… » bracht Robert eruit, zijn gezicht bleek en betraand. « Jij kon het niet. Hij wilde het niet. Ik ben zijn hoofd verkoop! Ik ben zijn beste man! »
« Jij was zijn hoofd verkoop, » corrigeerde ik hem vriendelijk. « Nu ben jij gewoon de man die bij mij in huis woont. Of ja, dat was je. »
Ik liep langs hem heen en ging op de zachte, crèmekleurige bank zitten, die ik had uitgekozen. Ik sloeg mijn benen over elkaar. En ik wachtte.
Robert liep heen en weer als een dier in een kooi. Hij probeerde zijn kantoor te bellen, maar zijn sleutelkaart was al gedeactiveerd. Hij probeerde Helen te bellen, maar zij nam natuurlijk niet op. Hij probeerde zich opnieuw te verontschuldigen, een warrige, onsamenhangende stortvloed van zelfmedelijden en paniekerige beloftes.
« Anna, schat, luister. Ik heb een fout gemaakt. Een vreselijke fout! Ik was jaloers! Ik ben altijd al jaloers geweest! Je bent zo slim, zo succesvol, en ik… ik ben gewoon… ik ben niets vergeleken met jou! Daarom heb ik het gedaan! »
« Ja, » zei ik met een vlakke stem. « Ik weet het. »
De volgende dertig minuten waren de langste van zijn leven. Voor mij waren ze een noodzakelijke, zij het onaangename, zakelijke procedure.
Eindelijk stopte er een auto. Niet zomaar een auto. Een diepzwarte, glanzend zwarte Bentley met getinte ramen. De privéauto van de voorzitter.
Robert stopte met lopen en staarde met open mond uit het raam.
Helen, de assistente van de voorzitter, stapte uit de achterkamer. Ze was geen « secretaresse ». Ze was een vrouw van eind vijftig die een stille, dodelijke competentie uitstraalde. Ze liep het stenen pad op, stapte netjes om mijn weggegooide koffer heen zonder een blik waardig te keuren en belde aan.
Ik opende het. Robert stond vlak achter me, een wanhopige, gebroken man die op het laatste moment uitstel zocht.
Helen negeerde hem volledig. Ze keek hem niet eens aan. Voor haar, voor het bedrijf, was hij al een geest.
« Mevrouw Vance, » zei ze, terwijl ze voor het eerst mijn echte naam gebruikte in zijn bijzijn, haar stem helder en respectvol. Ze hield een dikke leren portfolio omhoog. « Mijn oprechte excuses voor deze… onaangenaamheid. De voorzitter gaat akkoord met al uw voorwaarden. Roberts ontslag wordt op dit moment verwerkt. De beveiliging van het bedrijf begeleidt hem uit voorzorg uit het gebouw. »
Robert maakte een zacht, gewurgd, jankend geluidje.
« Hier is het gewijzigde contract voor de functie van Chief Strategy Officer, » vervolgde Helen, haar stem onveranderd kalm en professioneel. « Het bevat de nieuwe clausule die u met onmiddellijke ingang volledige en autonome zeggenschap geeft over de verkoopafdeling. Wilt u hier even tekenen… »
Robert staarde naar het document, naar de vetgedrukte titel bovenaan. « Chief… Strategy… Officer? » fluisterde hij, de woorden nauwelijks hoorbaar. « Dat is… drie niveaus boven mij. Jij bent… jij bent de baas van mijn baas? »
Deel 6: De les over waarde
Ik pakte de zware, gouden pen die Helen me aanbood en zette mijn handtekening met een vaste hand.
« Welkom bij ons, mevrouw Vance, » zei Helen met een flauwe, bijna onmerkbare glimlach. « De voorzitter heeft zijn auto voor u gestuurd. Hij wil u ‘officieel’ trakteren op een lunch om uw nieuwe rol te vieren en uw eerste strategie voor 90 dagen te bespreken. »
« Dank je, Helen, » zei ik. Ik gaf haar de portefeuille terug.
Helen knikte, draaide zich om en liep terug naar de Bentley, terwijl ze de voordeur van mijn huis wijd open liet staan.
Ik draaide me om naar Robert. Hij stond midden in de hal, een man die volledig was uitgehold door zijn eigen arrogantie, een spook in zijn eigen leven. Hij stond tussen mijn spullen, in mijn huis.
« Dacht je dat ik ontslagen was? » zei ik, mijn stem was niet langer koud, maar gewoon moe.
