Hij haalde diep en trillend adem. « Grace herstelt nu, dankzij veel therapie en de steun van haar familie. En mijn kleinzoon – we hebben hem Oliver genoemd – is gezond en het gaat goed met hem. En ik zou het heel fijn vinden als u deel zou uitmaken van zijn leven. Als zijn verzorger… als zijn nanny… als u zo vriendelijk zou willen zijn om dat aan te nemen. »
Mijn keel snoerde zich samen. « Jij… jij zou hem aan mij toevertrouwen? »
Edward glimlachte, een echte, oprechte glimlach voor de allereerste keer. ‘Mijn lieve Laura,’ zei hij, zijn eigen droevige ogen nu stralend met een nieuw, hoopvol licht. ‘Je hebt hem al eens gered.’
Vanaf die dag werkte ik in het prachtige, nieuwe en hypermoderne kinderdagverblijf van het bedrijf, een centrum dat was opgericht om andere werkende ouders te helpen, ouders zoals ik, die zo vaak en zo wanhopig worstelden om de eisen van hun werk en hun gezin te combineren. Edward had het hele project persoonlijk en zeer genereus gefinancierd, en nadat ik met de hoogste en meest lovende woorden mijn bedrijfsopleiding had afgerond, had hij me gepromoveerd tot manager van het centrum.
Elke ochtend speelden mijn eigen, prachtige, inmiddels peuterachtige Ethan en de kleine, eveneens prachtige Oliver samen in de lichte, zonovergoten speelkamer. Hun vrolijke, ongedwongen gelach was een constante, prachtige en diep helende klank. Terwijl ik naar hen keek, voelde ik vaak mijn eigen tranen opwellen – tranen van een diepe, moeizaam verworven dankbaarheid, vermengd met een diepe, stille en prachtige vrede.
Op een middag kwam Edward bij me zitten bij het grote raam met uitzicht over de stad. ‘Je hebt mijn familie weer bij elkaar gebracht, weet je,’ zei hij zachtjes. ‘En je hebt me eraan herinnerd dat er in deze vaak wrede wereld nog steeds een eenvoudige, en heel mooie, vorm van vriendelijkheid bestaat.’
Ik glimlachte, mijn eigen ogen straalden nu. « U hebt mij ook iets gegeven, meneer Kingston: een reden om weer in mensen en in mezelf te geloven. »
Buiten scheen de winterzon zachtjes op de straten van de stad, waar een jaar eerder een klein, wanhopig kreet me had doen verstijven. Dat ene, simpele moment van menselijk medeleven had alles veranderd: mijn baan, mijn toekomst en mijn eigen, gebroken, en nu helende, hart.
Want die ochtend had ik niet alleen een verdwaald, en heel dierbaar, kind gered. Op een manier die ik nu pas begon te begrijpen, met een diepe, prachtige en moeizaam verworven dankbaarheid, had ik ook mezelf gered.
