De volgende avond was haar koorts gezakt. Ze opende haar ogen, voor het eerst helder, en keek me verward aan. « Wie… wie bent u? » fluisterde ze. Toen ze zag dat haar zoon naast haar in een stoel sliep, probeerde ze rechtop te gaan zitten. « Andy… wat heeft hij gegeten? »
‘Het gaat goed met hem,’ zei ik zachtjes. ‘Hij is een geweldige zoon. Hij heeft me laten zien waar de cornflakes staan, en we hebben pap gemaakt.’ Ik greep in mijn zak en haalde de vuurvogelbroche tevoorschijn. ‘Ik denk dat deze van jou is.’
De tranen stroomden over haar wangen. En toen kwam haar verhaal eruit. De vrouw op de bruiloft was niet haar moeder; het was haar pleegmoeder. Alina was een wees, achtergelaten op de trappen van het weeshuis met niets anders dan een broche. De vrouw en haar man waren wreed en gebruikten Alina en twee andere pleegjongens als onbetaalde arbeidskrachten op hun boerderij, terwijl ze zelf een uitkering ontvingen. De liefde van haar leven bleek een reizende muzikant te zijn, Dennis, die haar overhaalde om met hem weg te lopen. Ze raakte zwanger. Hij wilde dat ze een abortus pleegde. Toen ze weigerde, werd hij afstandelijk en kort na de geboorte van hun zoon Andy liet hij een briefje achter en verdween. Sindsdien werkte ze als nanny in een kinderdagverblijf en kwam ze nauwelijks rond.
Ik was vervuld van een mengeling van woede over het onrecht dat haar was aangedaan en een diepe, overweldigende bewondering voor haar kracht. In de dagen die volgden, terwijl ze herstelde, werd ik verliefd. Op haar veerkracht, haar vriendelijkheid en haar intense liefde voor haar zoon. En de kleine Andy, die nooit een vaderfiguur had gehad, begon zich aan me vast te klampen en noemde me ‘Oom Ian’.
Toen ze weer beter was, wist ik dat ik niet zomaar weg kon lopen. Ik kon me mijn leven zonder hen niet voorstellen. Ik nam haar en Andy mee naar een park, en daar, zittend op een bankje, vroeg ik haar om voorgoed deel uit te maken van mijn leven. Een paar maanden later trouwden we in het geheim op het gemeentehuis. Ik adopteerde Andy officieel, en de eerste keer dat hij me ‘papa’ noemde, voelde ik alsof mijn hart zou barsten.
Ons leven werd een droom waarvan ik nooit had gedacht dat ik hem had. Mijn rustige appartement was plotseling gevuld met de gelukkige chaos van een gezin. Mijn oude huisgenoot Leo, die nu op de afdeling ernaast werkte, kwam op een avond eten. « Ik kan het niet geloven, » zei hij, terwijl hij met gespeelde jaloezie zijn hoofd schudde. « Onze oude boekenwurm heeft eindelijk ‘de ware’ gevonden. En ze is ook nog eens een slimme schoonheid! »
Op een zonnige middag in het park, terwijl ik de lachende Andy op de schommel duwde, kwam een keurig geklede, elegante vrouw op Alina af, die op een bankje zat en ons gadesloeg. ‘Neem me niet kwalijk,’ zei de vrouw met trillende stem. ‘Ik moet het even vragen. Die broche… waar heb je die vandaan?’
Alina keek op, en de vrouw hapte naar adem, haar hand vloog naar haar mond. ‘Het kan niet waar zijn,’ fluisterde ze.
Zij was Alina’s biologische moeder, Grace. Een rijke maar eenzame weduwe. Ze was jong geweest, verliefd op een getrouwde man en doodsbang toen ze ontdekte dat ze zwanger was. In een moment van paniek en wanhoop had ze haar baby achtergelaten in het weeshuis, met de broche – een onbetaalbaar erfstuk van haar vader, een juwelier – als enige link naar de familie die ze te bang was om op te eisen. De rest van haar leven had ze spijt gehad. Ze had Alina verschillende keren in het park gezien, aangetrokken door de vertrouwde glans van de broche, maar was te bang geweest om haar te benaderen.
Die dag werd ons gezin uitgebreid. Grace verwelkomde ons met open armen en was dolblij eindelijk haar dochter en kleinzoon te kennen. Een paar maanden later, toen we ons voorbereidden om naar haar grote, prachtige huis te verhuizen om dichter bij haar te wonen, vertelde Alina me dat ze zwanger was.
Mijn moeder kwam bij ons logeren nadat onze zoon Anthony was geboren. Zij, Alina en Grace vormden een onafscheidelijk trio. Ons huis was gevuld met de liefde van drie generaties.
Soms, als ik mijn zoontje vasthoud, terwijl Andy naast me een boek leest en Alina en onze moeders in de keuken lachen, denk ik aan de onmogelijke reis die ons hierheen heeft gebracht. Een reis vol verdriet, eenzaamheid en ongelooflijke toevalligheden. Een reis die begon op een verlaten snelweg, met een simpele daad van vriendelijkheid en een vergeten schat verborgen in een pot frambozenjam.
