Ik, een zestigjarige man, was vier maanden bezig met mijn laatste uitzending toen het bericht binnenkwam. Het was midden in de nacht in mijn stoffige uithoek van de wereld, maar thuis was het nog maar middag. Mijn dochter, Haley, die vijftien was, stuurde me tijdens uitzendingen zelden berichtjes, tenzij het belangrijk was. Meestal waren het gewoon korte berichtjes zoals « Ik hou van je, papa ». Dit was anders.
Haley: Papa, ik moet je iets vertellen, maar ik ben bang.
Mijn hart zakte in mijn schoenen. Als je kind je zo’n berichtje stuurt vanaf 11.000 kilometer afstand, dwalen je gedachten meteen af naar de meest duistere scenario’s.
Ik: Wat het ook is, schat, je kunt het me vertellen. Ben je veilig?
Haley: Ja, ik ben veilig. Het gaat om mama.
Ik: En mama dan?
Haley: Ze neemt mannen mee naar huis. Verschillende mannen. Ze blijven lang, soms zelfs de hele nacht.
Ik staarde wel tien minuten naar dat bericht, het enige geluid was het gezoem van de generator op de camping. Mijn huwelijk, dat via WhatsApp op de klippen liep.
Ik: Haley, het spijt me zo dat je dat hebt moeten zien.
Haley: Het spijt me, pap. Ik wilde het je niet vertellen terwijl je daar bent, maar het duurt al weken en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik: Dank je wel voor je eerlijkheid, schat. Dit moet ontzettend moeilijk voor je zijn geweest om me te vertellen. Ben je boos op me?
Haley: Nooit. Je hebt het juiste gedaan. Hoe ga je hiermee om?
Haley: Ik blijf meestal op mijn kamer. Ik zet mijn koptelefoon op. Mama denkt dat ik het niet weet.
Ik: En je broer?
Haley: Cody slaapt overal doorheen. Hij is pas 10.
Mijn zoontje is nog te jong om het te beseffen. Godzijdank voor de kleine dingen.
Ik: Oké. Ga zo door. Val mama niet aan. Doe normaal. Kun je dat voor me doen?
Haley: Ja. Pap… gaat het wel goed met je?
Nee. Het ging niet goed met me. Maar zij hoefde die last niet te dragen. Het gaat goed met me, schat. Ik hou van je. Alles komt goed.
Haley: Ik hou ook van jou, pap. Het spijt me.
Ik: Niet jouw schuld. Nooit jouw schuld.
Nadat het gesprek was afgelopen, zat ik daar nog even na te denken. Achttien jaar huwelijk. Dit was mijn derde en laatste uitzending vóór mijn pensioen. Kendra, vijfenvijftig, had altijd de rol van de perfecte militaire echtgenote gespeeld. De gele magneet met lintje op de auto, de Facebookberichten met de tekst « Steun onze troepen »… en dat allemaal terwijl ze willekeurige mannen ons huis binnenliet, in ons bed, terwijl onze kinderen vlak in de gang zaten.
Maar dit is het voordeel van uitgezonden worden op mijn leeftijd: je hebt tijd en je hebt helderheid. De impulsieve reacties van de jeugd zijn allang verdwenen. Wat overblijft is tijd om na te denken, tijd om te plannen. En ik had nog twee maanden om alles op orde te krijgen.
Eerste stap: bewijs. Ik belde mijn strijdmakker, Martinez.
‘Hé, alles goed?’ vroeg hij.
“Ik heb een grote gunst nodig.”
“Noem het maar.”
“Dat beveiligingssysteem dat je thuis hebt geïnstalleerd. Wie heeft dat gedaan?”
“Mijn zwager. Hij heeft een bedrijf. Waarom?”
“Ik heb camera’s nodig in mijn huis. Stil.”
Er viel een stilte. « Hé man, wat is er aan de hand? »
“Kendra heeft… gezelschap… terwijl ik weg ben.”
‘Verdomme,’ zei hij zachtjes. ‘Weet je het zeker?’
“Haley vertelde het me.”
‘Verdomme. Je kind moest… dat is heftig. Wat heb je nodig?’
Dat is nou net zo mooi aan militaire kameraden. Geen oordeel, alleen maar: « Hoe kan ik helpen? »
De zwager van Martinez, een discrete professional, liet de camera’s binnen een week installeren. Kendra wist er niets van. Hij vertelde haar dat een buurman een mogelijk gaslek had gemeld en dat hij de ventilatieopeningen en de bedrading aan de buitenkant moest controleren. Ze geloofde hem, waarschijnlijk te druk bezig met het plannen van haar volgende date om er vragen over te stellen.
De beelden stroomden binnen, via de cloud en rechtstreeks naar mijn versleutelde telefoon gestuurd. En ja, Haley overdreef niet. Drie verschillende mannen in twee weken. Wijn drinken op de veranda die ik had gebouwd, zoenen in de woonkamer die ik had geverfd, en ze vervolgens mee naar boven nemen naar de slaapkamer die ik met haar deelde.
Ik heb alles bewaard. Elk filmpje, elke opname met tijdstempel.
Het was nu de vijfde maand van mijn uitzending. Ik verzamelde al drie weken bewijsmateriaal en de pure arrogantie was verbijsterend. Kendra was niet alleen aan het vreemdgaan; ze pronkte er ook nog eens mee. Eén man, een kerel genaamd Brett met een pick-up truck, leek een vaste klant te zijn. Hij kwam elke dinsdag en donderdag stipt opdagen. Hij bracht haar een keer bloemen. Naar mijn huis. Het huis waar ik voor betaalde terwijl ik in de hitte van 38 graden Celsius alleen maar rantsoenen at.
Maar het ergste was dat ik ontdekte dat ze mijn uitzendingstoeslag gebruikte om haar nieuwe leven te bekostigen. Als je in een gevechtszone bent, krijg je extra betaald – gevarentoeslag, ontslagtoeslag, allemaal belastingvrij. Ik had het zo geregeld dat elke cent rechtstreeks naar onze gezamenlijke rekening voor gezinsuitgaven ging. Ik controleerde de afschriften. Het was een bloedbad. Ze gaf het uit aan nieuwe jurken, dure wijn en restaurantrekeningen voor twee.
Eén rekening deed me de rillingen over de rug lopen: Hotel Rosewood, 400 dollar. Toen ik de datum vergeleek met de camerabeelden, bleek dat de avond te zijn waarop ze Haley had verteld dat ze naar een ‘partnerondersteuningsgroep’ ging voor een overnachting.
Ik heb alles gescreenshot. Bankafschriften, camerabeelden. Ik heb zelfs haar geheime Instagram-account gevonden na wat speurwerk. De gebruikersnaam was « KendraSoloAdventures ». Ze had foto’s vanuit die hotelkamer geplaatst… met Brett. Het onderschrift: Ik geniet volop van het leven! #Vrijheid #NieuwBegin.
Ze geniet met volle teugen van het leven, terwijl ik mortiergranaten moet ontwijken.
Ik begon mijn stappen te zetten.
