Vorige week kwam hij thuis in het lelijkste polyester uniform dat ik ooit heb gezien – ziekelijk geel en bruin met een bijpassende pet. Hij rook naar gebraden kip. Hij had een baan gekregen bij een lokale keten. Hij kijkt me niet aan.
Julia en ik leven als spoken in hetzelfde huis. Haar ouders sturen me zelfingenomen berichtjes over hoe ik « op mijn hoge leeftijd Billy’s toekomst verpest ». Ik heb ze geblokkeerd. Dit is geen straf. Het is oorzaak en gevolg. Zij stellen de voorwaarden. Ik voer alleen maar de overeenkomst uit.
Het stof is neergedaald, maar niet zoals je in films ziet. Het is neergedaald zoals in het echte leven. De gebroken stukken zijn opgeruimd en je blijft achter met een schone, maar lege kamer.
Julia en ik zijn gescheiden. We zijn vijf maanden geleden uit elkaar gegaan en de scheiding is vorige maand officieel geworden. De relatietherapie die we geprobeerd hebben, was een ramp. Het kwam steeds weer neer op één onoverbrugbare kloof: zij zag mijn acties als een wraakzuchtige overreactie, terwijl ik ze zag als het logische gevolg van de rol die haar zoon mij had toebedeeld.
Het echte keerpunt kwam door onze advocaten. Toen Julia voor het eerst met haar advocaat sprak, dacht ze dat ze me helemaal kaal kon plukken. Ze kwam na die ontmoeting naar buiten alsof ze een spook had gezien.
Mijn advocaat had het heel duidelijk uitgelegd. Omdat het geld waarmee de hypotheek was afbetaald afkomstig was van een niet-huwelijksrekening die ik al tien jaar had, had ik een ijzersterke juridische claim om de volledige $76.450 terugbetaald te krijgen van de opbrengst van de verkoop van het huis, voordat de resterende overwaarde werd verdeeld. Voor Julia was dit een financiële ramp. Ze had gerekend op het delen van de volledige waarde van een volledig afbetaald huis. In plaats daarvan kreeg ze minder dan een kwart van wat ze zich had voorgesteld. Het was niet de totale overwinning die ik naïef had gedroomd, maar het was wel een slimmere, realistischere overwinning. Ik had mijn kapitaal beschermd.
Toen ze zich realiseerde dat ze me wettelijk gezien niet kon dwingen om haar en Billy’s leven te financieren op het niveau dat ze wilde, verdween alle schijn van een oplossing voor onze relatie. Ze trok in bij haar ouders.
Wat Billy betreft, de wraak was geen eenmalige gebeurtenis. Het was de langzame, pijnlijke realiteit van een leven zonder mijn financiële buffer. Het kippenbaantje duurde twee maanden voordat hij werd ontslagen vanwege zijn houding. Hij werkte ‘s nachts in een grote winkelketen als vakkenvuller, maar stopte na zes weken omdat het te zwaar was.
Hij is nu 18, heeft zijn middelbareschooldiploma gehaald met een teleurstellend cijfergemiddelde en woont in de logeerkamer van zijn grootouders. Hij komt, in feite, nergens.
Ik zag hem een paar weken geleden in een supermarkt. Hij was met zijn moeder. Hij zag er mager, moe en boos uit. Hij zag me in de rij bij de kassa, staarde me aan met pure, onverbloemde wrok en draaide zich toen om. Geen excuses, geen begrip. In zijn ogen ben ik, en zal ik altijd blijven, de schurk die zijn leven heeft verwoest. Dat heb ik geaccepteerd.
Wat mij betreft waren de eerste paar maanden verschrikkelijk. De stilte in mijn nieuwe, kleinere rijtjeshuis was een fysieke last. Ik rouwde om het gezin dat ik dacht te hebben. Ik keek naar oude foto’s en voelde een verdriet zo scherp dat het me de adem benam. Het was geen schone breuk. Het was een amputatie.
Maar het gaat steeds beter. Ik focus me op mijn pensioen. Ik heb mijn spaargeld verdubbeld met het geld dat ik niet meer uitgeef. Ik heb de 23.500 dollar van de Mustang gebruikt om een waanzinnig mooie mountainbike te kopen, en ik ga in de weekenden de trails verkennen. Vorige week heb ik een hond geadopteerd uit een lokaal asiel, een ruige bastaard genaamd Gus. Het maakt hem niet uit wie betaalt. Hij is gewoon blij dat ik er ben om de bal te gooien.
Ik verloor mijn vrouw en mijn zoon, maar ik heb mijn zelfrespect en mijn toekomst teruggevonden. Het was een hoge prijs, maar het was een noodzakelijke beslissing. Ik heb nu eindelijk, echt geen geld meer.
