“Waar heb je het over?
Hij haalde diep adem.
“Ik heb een fout gemaakt. Een verwisseling in het laboratorium.
Jouw resultaten werden omgewisseld met die van een andere patiënt. Je was nooit onvruchtbaar.”
De stilte was ondraaglijk.
“Ik heb jaren naar je gezocht,” vervolgde hij, “maar ik kon je niet vinden.
Toen ik je naam op de personeelslijst van het ziekenhuis zag, wist ik dat het lot me een tweede kans gaf — om het goed te maken.”
Tranen vertroebelden mijn zicht.
Mijn handen trilden.
“Dus daarom ben je met me getrouwd?” fluisterde ik.
“Omdat je vergeving wilde?”
Daniel zei niets.
En in die stilte hoorde ik de waarheid luider dan welke bekentenis ook.
Die nacht, terwijl de kerkklokken zacht in de verte klonken, begreep ik dat niet alle liefdesverhalen uit het lot geboren worden.
Sommige beginnen uit schuld — en eindigen met het gewicht van een waarheid die te zwaar is om te dragen.
