Terwijl de metro vaart minderde, haalde Julien een verfrommeld papieren servetje uit zijn zak. Daarop stonden een naam, een nummer en een kort berichtje:
« Laat haar alsjeblieft niet in de steek. Als je haar vindt, neem haar dan mee naar huis. Je kleine Luna. »
Enkele ogenblikken later, bij het verlaten van het volgende station, verscheen een jonge vrouw met tranen in haar ogen.
« Luna! » riep ze terwijl ze rende.
