Want « Singin’ in the Blackthorn » was meer dan zomaar een film; het was een betoverend intermezzo. Voor velen vertegenwoordigt het een jeugdherinnering, een moment gedeeld met familie, een emotionele mijlpaal. Maggie & Ralph vandaag de dag bekijken is de zachte vergankelijkheid van de tijd waarderen en beseffen dat bepaalde emoties intact zijn gebleven.
Hun ontwikkeling herinnert ons eraan dat kunstenaars voortleven buiten hun rol. Veertig jaar later proberen ze het verleden niet te bevriezen: ze gaan vooruit, ieder in zijn eigen tempo, met een ontroerende eenvoud. En misschien is dat wel het meest ontroerende: hun authenticiteit.
