« Het spijt me, meneer—uw reservering is geannuleerd, » zei de vijfsterrenrestaurantmanager koel. « Die tafel is gereserveerd voor een belangrijkere gast. » De stem van mijn vrouw trilde. « Maar… Vandaag is onze trouwdag. » Ik heb niet geprotesteerd. Ik pakte gewoon mijn telefoon en belde. « Het huurcontract van dit restaurant wordt niet verlengd, » zei ik kalm, terwijl ik hem aankeek, « tenzij deze man wordt ontslagen. » De hand van de manager verstijfde—toen gleden de menukaarten uit zijn handen en vielen met een zware plof op de vloer.

« Maar weet je, » zei ik, « die manager, Julian, had gelijk over één ding. Er was vanavond een zeer belangrijke gast in Le Ciel. »

Emily fronste, een kleine, verwarde lijn verscheen tussen haar wenkbrauwen. « De senator? »

« Nee, » glimlachte ik, terwijl ik een lok haar uit haar gezicht streek. « Jij. Jij bent, en je zult altijd zijn, de belangrijkste gast in elke kamer die we ooit betreden. »

Die avond leerde ik dat nederigheid soms zinloos is tegenover openbare, opzettelijke arrogantie. Je hoeft niet te bewijzen dat je de machtigste persoon in de kamer bent. Je hoeft ze alleen maar te herinneren… Wie is het belangrijkst.