We leven in een tijdperk waarin veel vrienden hebben wordt gezien als een teken van sociaal succes.
Foto’s, groepen, uitjes, knuffels, feestjes…
Maar de klinische psychologie en de menselijke ervaring laten iets heel anders zien:
Een gebrek aan vrienden hoeft niet altijd op een probleem te wijzen.
Soms is het juist een teken van groei.
Er zijn levensfasen waarin eenzaamheid geen straf is,
maar een natuurlijk gevolg van groei, genezing of ontwaken.
En zelfs als niemand het je verteld heeft, zijn hier de diepere redenen waarom je soms zonder vrienden komt te zitten – en waarom dat, verre van een slechte zaak te zijn, juist heel veel over je kan zeggen.
Als je grenzen begint te stellen, haken veel mensen af.
De meeste mensen zijn gewend te ontvangen, niet om een tegenwicht te bieden.
Wanneer iemand die altijd ‘ja’ zei, ineens begint te zeggen:
“Ik kan vandaag niet.”
“Dat is niet goed voor me.”
“Dit pik ik niet.”
Velen verdwijnen.
Niet omdat je slecht bent.
Maar omdat je niet meer zo nuttig bent.
De psychologie vat het als volgt samen:
« Als je grenzen stelt, verlies je geen vrienden.
Je verliest misbruik dat vermomd is als vriendschap. »
Naarmate je emotioneel groeit, wordt je sociale kring kleiner.
Innerlijke groei is een stil proces.
Je laat lege gesprekken, andermans drama’s en zinloze conflicten achter je.
Je begint de volgende dingen te waarderen:
Rust,
stilte,
je mentale gezondheid,
je tijd,
je energie.
En ineens realiseer je je dat:
Je past niet meer waar je vroeger wel paste.
Je voelt je niet meer thuis in lawaaierige omgevingen.
Je verdraagt geen uitputtende relaties meer.
Dit maakt je niet asociaal.
Het maakt je selectief.
Als je authentiek wordt, ben je een tijdje alleen.
Dat is onvermijdelijk.
Als je stopt met handelen om anderen te behagen,
zal niet iedereen je verandering toejuichen.
Velen waren gewend geraakt aan jouw « comfortabele » versie:
rustig, beschikbaar en meegaand.
Authenticiteit heeft een prijs:
Goedkeuring verliezen om respect te winnen.
En dat is een acceptabele afweging.
Als je geneest, verdraag je geen relaties meer die je ziek maken.
De geest hanteert een simpele regel:
Wat je pijn doet, put je uit.
Wat je uitput, verteert je.
Wat je verteert, vernietigt je.
Daarom ga je, als je herstelt, vanzelf afstand nemen van:
Roddel,
manipulatie
, jaloezie,
oppervlakkige bondgenootschappen
, banden die alleen bestonden toen je iets gaf.
Je blijft alleen achter, ja.
Maar alleen met je eigen innerlijke rust, en dat is het beste gezelschap.
De eenzaamheid van de bewuste volwassene is geen leegte: het is zuivering.
Er bestaat een droevige eenzaamheid en een krachtige eenzaamheid.
De eerste is een gemis.
De tweede is een keuze.
De psychologie noemt het:
“Volwassen eenzaamheid.”
Het is die fase waarin:
Je waardeert de rust,
je geniet van je hobby’s
, je luistert naar jezelf
, je begrijpt jezelf,
je bent niet langer bang om bij jezelf te zijn.
En dan gebeurt er iets moois:
De juiste mensen beginnen te komen…
omdat je de verkeerde mensen niet langer accepteert.
**Conclusie: Je verliest geen vrienden.
Je vindt jezelf.**
Het feit dat je geen vrienden hebt, hoeft niet per se negatief te zijn.
Soms zegt het juist het volgende:
Je bent gestopt met het tolereren van het ondraaglijke,
je bent echt van jezelf gaan houden,
je hebt voor je innerlijke rust gekozen in plaats van voor de ruis,
je verraadt jezelf niet langer om erbij te passen,
en je bouwt aan een authentieker leven.
Eenzaamheid is niet altijd een teken van falen.
Soms is het juist het eerste teken van emotionele volwassenheid.
