En toch is dit inderdaad een historisch moment in de toch al lange en turbulente geschiedenis van de Vijfde Republiek. Denk hier eens over na… Voor het eerst sinds 1958, voor het eerst sinds de terugkeer van generaal de Gaulle aan de macht, voor het eerst sinds de invoering van deze grondwet die niemand, behalve de Insoumis, nog durft te betwijfelen, is een tekst aangenomen die door extreemrechts is geïnitieerd.
Neurose van Frans Algerije
Ten eerste een belangrijk punt: deze resolutie betreft Algerije, de relatie tussen Frankrijk en Algerije. Toch blijft de neurose rondom Frans Algerije voortduren aan de uiterst rechtse kant; het rouwproces is nooit echt voorbij geweest. Kunnen we zomaar voorbijgaan aan het feit dat veel van Marine Le Pens (politieke) voorouders en Jordan Bardella’s oprichters van het Front National afkomstig waren uit de gelederen van de terroristische OAS, en dat zij behoorden tot degenen die de moordaanslagen op De Gaulle goedkeurden? Moeten we accepteren dat, met enkele zeldzame uitzonderingen – Xavier Bertrand of Jean-François Copé – de zogenaamde erfgenamen van De Gaulle, wiens naam ze honderd keer per dag uitspreken en claimen als de hunne, in de voetsporen treden van een Le Pen-meisje wat betreft de relaties tussen Algerije en Frankrijk?
Verraadt Laurent Wauquiez niet de essentie en de geest van het gaullisme door zo gemakkelijk terrein prijs te geven aan extreemrechts: » Als de Rassemblement National (RN) projecten of overtuigingen promoot die wij delen, is er geen reden om politiek te bedrijven . » Misschien zijn er historische en morele » redenen « . Maar Laurent Wauquiez, Bruno Retailleau en hun kleine groep Republikeinen (LR) lijken zich daar niet meer zo druk om te maken.
