Maar het laat ook iets anders zien: hoe muziek ons kan helpen om het onuitspreekbare toch een stem te geven. Voor Clapton werd zijn gitaar zijn reddingsboei. Voor luisteraars werd Tears in Heaven een spiegel van hun eigen verdriet en een bron van troost.
Tot op de dag van vandaag…
Vandaag, ruim drie decennia na die tragische dag in 1991, wordt Clapton nog steeds herinnerd als een icoon. Maar voor velen is hij méér dan dat. Hij is een vader die zijn liefde voor zijn zoon wist te vertalen naar iets universeels. Iets dat mensen verbindt, zelfs als woorden tekortschieten.
‘Tears in Heaven’ blijft een van zijn meest geliefde nummers — niet om de perfectie, maar om de puurheid. Het is het bewijs dat echte kunst ontstaat wanneer het hart spreekt. En dat zelfs in de donkerste dagen, muziek licht kan brengen.
