Toen Clapton het nieuws vernam, wist hij volgens Lory geen woord uit te brengen. “Hij bevroor volledig. Het was alsof alles stilviel,” herinnert zij zich. De shock en het verdriet waren te groot voor woorden.
Een terugkeer naar zijn roots in Engeland
Ondanks dat de relatie tussen Clapton en Del Santo eerder was beëindigd, bracht de tragedie hen kort weer dichter bij elkaar. Clapton nam de verantwoordelijkheid om het lichaam van zijn zoon terug te brengen naar Engeland, naar het rustige plaatsje Ripley in Surrey waar hij zelf opgroeide. Daar vond Conor zijn laatste rustplaats. Voor Clapton voelde het als een plek waar hij in stilte afscheid kon nemen, omringd door herinneringen aan zijn eigen jeugd.
Zelfgekozen afzondering op een eiland
Na de plechtigheid trok Clapton zich volledig terug uit het openbare leven. Hij zocht rust en afstand op het Caribische eiland Antigua. Daar huurde hij een eenvoudig huisje, zonder afleiding van de buitenwereld. In die eenzaamheid vond hij troost in het enige wat hem op dat moment houvast bood: zijn gitaar. Dagen en nachten bracht hij door met spelen, improviseren en reflecteren.
“Ik speelde akkoorden en doodde muggen,” zei hij later met een wrange glimlach. “Dat was mijn leven in die tijd.” De stilte, gecombineerd met de muziek, werd een vorm van heling. En in die emotionele diepte werd het fundament gelegd voor een van de meest ontroerende nummers uit zijn carrière.
‘Tears in Heaven’: meer dan een lied
Het nummer Tears in Heaven werd geboren in die stille, eenzame periode. Samen met tekstschrijver Will Jennings schreef Clapton een lied dat veel meer is dan een muzikale compositie. Het werd een eerbetoon, een vorm van verwerking, een manier om de herinnering aan Conor levend te houden. Het lied was oorspronkelijk bedoeld voor een filmsoundtrack, maar groeide al snel uit tot een universeel symbool van verlies, liefde en hoop.
