‘Clara,’ begon hij zachtjes, maar ze deinsde achteruit. ‘Je hebt gelogen.’ Marks ogen vulden zich met schuldgevoel. ‘We kenden niet de hele waarheid,’ gaf hij toe. ‘Je biologische moeder had een ongeluk. Ze lag maanden in coma. Het systeem verklaarde je verlaten voordat ze wakker werd.’ Elaine veegde haar ogen af. ‘Toen ze eindelijk herstelde… was het te laat. Je was al bij ons. En, Clara… we hielden van je. We konden het niet verdragen je te verliezen.’ Clara staarde hen aan, haar hart verscheurd tussen dankbaarheid en verraad. ‘Jullie hadden het me moeten vertellen.’ ‘We hadden het mis,’ snikte Elaine. ‘Ik was bang dat als jullie het wisten… jullie ons zouden verlaten.’ Clara zakte overweldigd neer op de bank. Ze hield zielsveel van haar adoptieouders. Maar ze voelde ook dat haar wortels onder haar voeten verschoven. Die nacht staarde ze opnieuw naar de foto. Een jonge, levendige Lydia met een baby in een gele doek. Haar begin.
De volgende dag bracht Clara Lydia naar huis. Mark en Elaine stonden als aan de grond genageld in de deuropening toen Lydia naderde – trillend, haar teddybeer stevig vastgeklemd alsof het haar redding was. Elaine hield haar adem in. Marks ogen vulden zich met tranen. Clara fluisterde: « Dit is Lydia. » Een diepe stilte vulde de deuropening. Toen, langzaam – aarzelend – strekte Elaine haar armen uit en sloeg ze om Lydia heen. De omhelzing was onhandig, trillerig, maar oprecht. Lydia brak, snikkend tegen Elaines schouder, haar lichaam bezweek onder het verdriet van decennia. En in die omhelzing zag Clara iets bijzonders: twee vrouwen – de een die haar het leven had gegeven, de ander die haar een toekomst had gegeven – die elkaar eindelijk niet meer als vijanden zagen, maar als moeders van hetzelfde kind.
Mark stapte naar voren en legde voorzichtig een hand op Lydia’s rug. ‘We houden allemaal van haar,’ zei hij zachtjes. Die middag zag Clara de drie mensen die haar leven hadden gevormd samen aan de keukentafel zitten en verhalen delen – pijnlijke, vreugdevolle, verhalen vol excuses en vergeving. Het dorp fluisterde nog steeds. Maar niet meer zoals voorheen. Medelijden had plaatsgemaakt voor ontzag. Geruchten waren verzacht tot begrip. Want het nieuws verspreidde zich snel dat de ‘gekke vrouw in Maple Street’ helemaal niet gek was geweest – alleen gebroken door verlies, misbegrepen door een systeem dat er te lang over deed om de waarheid te vertellen. Clara liet zich nooit meer definiëren door de versie van het dorp.
Als mensen haar vandaag de dag vragen hoe ze de twee helften van haar leven met elkaar heeft verzoend, glimlacht ze zachtjes en zegt: « Het blijkt dat ik twee moeders had. Eén die me haar hart gaf, en één die me haar leven gaf. Ik moest alleen de moed vinden om ze allebei te zien. » En in Cedar Hollow was de vrouw die ooit als een gekke vreemdeling werd afgedaan, niet langer de Gekke Vrouw van Maple Street. Ze was Lydia. Ze was een moeder. Ze was gevonden. En eindelijk – eindelijk – had ze haar dochter terug.
