De volgende dagen probeerde Ethan zoveel mogelijk tijd met de kinderen door te brengen. Hij las ze sprookjes voor, speelde met ze en nam ze mee naar het park. Hij zag hoe Leo langzaam ontdooide en hem begon te vertrouwen. Masha op haar beurt zocht steeds zijn handjes naar hem uit, glimlachte en brabbelde. Ethan voelde zijn hart zich vullen met warmte. Hij besefte dat hij zich aan hen begon te hechten.
Het nieuws kwam onverwacht, als een donderslag bij heldere hemel. Ethan zat thuis rapporten door te nemen toen de telefoon ging. Het was Tanya. « Ethan, hallo. We hebben nieuws over de moeder van Leo en Masha. »
Ethan kreeg het koud. Hij had op dit moment gewacht, maar nu het zover was, werd hij overvallen door een vreemd gevoel. Enerzijds begreep hij dat hij blij moest zijn; de kinderen konden terugkeren naar hun moeder. Anderzijds was hij in de afgelopen dagen aan hen gehecht geraakt, en de gedachte aan afscheid nemen was pijnlijk.
‘Wat is er?’ vroeg Ethan, terwijl hij probeerde kalm te blijven.
‘We hebben haar gevonden,’ zei Tanya. ‘Ze was in de stad, maar…’ Tanya aarzelde. ‘…haar levensstijl laat veel te wensen over. Ze gebruikt drugs en leidt een asociaal leven. Nu zit ze in een afkickkliniek, maar het is nog te vroeg om te praten over haar terugkeer naar haar kinderen.’
Ethan sloot zijn ogen. Hij had zelf al wel vermoed dat dit het geval was. ‘Wat betekent dit voor de kinderen?’ vroeg Ethan, terwijl hij het antwoord al wist.
« Formeel gezien zouden ze teruggegeven moeten worden aan de moeder wanneer zij een revalidatietraject doorloopt en bewijst dat ze voor hen kan zorgen. Maar gezien de omstandigheden zal waarschijnlijk de kwestie van het ontnemen van haar ouderlijke rechten aan de orde komen. In dat geval zullen de kinderen onder voogdij worden geplaatst. »
Ethan voelde een golf van verontwaardiging in zijn borst opkomen. Hij stelde zich Leo en Masha voor in een instelling, tussen vreemden en koude blikken. Dat kon hij niet laten gebeuren. ‘Zijn er andere mogelijkheden?’ vroeg hij, hoewel hij het antwoord al wist.
‘Als een van de familieleden het voogdijschap wil formaliseren… of…’ Tanya pauzeerde, ‘…of jij, Ethan. Jij kunt voogdij aanvragen, of zelfs adoptie.’
Ethan wist dat deze optie mogelijk was, maar hij had er tot nu toe niet over nagedacht. Hij was een succesvol zakenman, gewend aan eenzaamheid en onafhankelijkheid. Plotseling vader worden van twee kinderen leek onrealistisch. ‘Ik heb tijd nodig om na te denken,’ mompelde Ethan.
“Natuurlijk, Ethan, ik begrijp het. Maar er is niet veel tijd. De beslissing moet binnen een paar dagen genomen worden.”
‘s Avonds trof Ethan Leo aan terwijl hij aan het tekenen was. Masha lag te slapen in haar wiegje. Leo keek hem met zijn grote, serieuze ogen aan. ‘Oom Ethan, wat gaat er nu met ons gebeuren?’ vroeg hij zachtjes.
Ethan ging naast hem zitten. ‘Ik weet het niet, Leo,’ antwoordde hij eerlijk. ‘Maar ik zal er alles aan doen om je je goed te laten voelen.’
‘Zullen ze ons weer verlaten?’ vroeg Leo, en er klonk tranen in zijn stem.
Ethan omhelsde de jongen. « Nee, Leo, ik verlaat je niet. Dat beloof ik. »
Op dat moment begreep Ethan dat hij een beslissing moest nemen. Hij moest beslissen of hij klaar was om een gezin te vormen voor deze kinderen. Hij keek naar Leo, naar zijn magere maar zo vriendelijke gezicht. Hij herinnerde zich Masha, haar tere huid en vertrouwende blik. Hij voelde iets nieuws in zijn hart geboren worden, iets warms en stralends.
‘Leo,’ zei Ethan. ‘Ik wil dat je weet dat jij en Masha heel belangrijk voor me zijn. Ik wil dat jullie bij me komen wonen.’
Leo’s ogen werden groot van verbazing. « Echt? » vroeg hij, hij kon zijn oren niet geloven.
‘De waarheid,’ antwoordde Ethan met een glimlach.
Leo wierp zich om zijn nek en omhelsde hem stevig. « Dank je wel, oom Ethan! Dank je wel! »
De volgende ochtend belde Ethan Tanya op. « Tanya, ik wil de voogdij regelen, » zei Ethan vastberaden. « Ik wil dat Leo en Masha bij mij komen wonen. »
Er klonk verbazing in Tanya’s stem, maar die maakte meteen plaats voor blijdschap. « Dit is geweldig, Ethan! Ik help je met alle documenten. Het zal niet makkelijk zijn, maar we redden het wel. »
Het proces was complex. Hij verzamelde documenten, doorstond interviews en bewees zijn geschiktheid als voogd. De sociale diensten waren verrast door zijn keuze; ze waren gewend dat mensen verantwoordelijkheid weigerden. Maar Ethan was vastberaden.
Een paar maanden gingen voorbij. Ethan werd officieel de voogd van Leo en Masha. Ze verhuisden naar een landhuis, waar veel ruimte was om te spelen en te wandelen. Ethan nam een nanny in dienst om hem te helpen met de kinderen, maar hij probeerde al zijn vrije tijd met hen door te brengen. Hij veranderde van een koude, teruggetrokken man in een zorgzame vader, die genoot van de kleine dingen. Hij proefde het leven weer.
Op een avond, toen Ethan Leo naar bed bracht, omhelsde de jongen hem plotseling en fluisterde: « Dank je wel, papa. »
Ethan verstijfde. Hij had dit woord niet verwacht. Het woord ‘papa’ raakte hem tot in het diepst van zijn ziel. Hij omarmde de jongen terug en voelde de tranen over zijn wangen stromen.
‘Goedenacht, zoon,’ fluisterde hij.
