Maar Branson had, ondanks zijn pijn, nog één laatste wens. Het ging niet om speelgoed, reisjes of roem. Zijn droom was simpel, puur en diep persoonlijk: hij wilde Shaquille O’Neal ontmoeten, de legendarische NBA-speler wiens humor, vriendelijkheid en bovenmenselijke energie Branson door een aantal van zijn moeilijkste dagen hadden geholpen. Het kijken naar oude wedstrijdverslagen, het luisteren naar Shaqs grappen op tv, zelfs het zien van zijn reclames – het had Branson allemaal momenten van vreugde gegeven toen zijn lichaam het begaf.
Zijn vader, die zich vastklampte aan de laatste sprankjes hoop, schreef een brief. Daarin stortte hij zijn hart uit, waarin hij Bransons toestand en zijn laatste wens uitlegde. Hij verwachtte nooit een antwoord. Beroemdheden zijn druk, terughoudend en ver verwijderd van de worstelingen van gewone mensen. Dagen verstreken, toen weken, zonder antwoord.
De familie bereidde zich stilletjes voor op het einde. En toen – een wonder. Een verpleegster in het ziekenhuis, ontroerd door Bransons moed, deelde zijn verhaal online. Ze had nooit verwacht dat het zich zou verspreiden, maar binnen enkele uren was het bericht duizenden keren gedeeld. Het trok de aandacht van mensen ver buiten hun kleine woonplaats. En een van die mensen was Shaquille O’Neal zelf.
Shaq aarzelde geen moment. Hij delegeerde het niet aan een pr-team, nam niet zomaar een korte videoboodschap op en stuurde geen gesigneerde merchandise per post. In plaats daarvan maakte hij zijn agenda vrij, stapte stilletjes in het vliegtuig en kwam persoonlijk opdagen.
