‘Je vader heeft je dat in Afghanistan laten doen,’ zei Snake. ‘Hij zei dat je met ons mee zou gaan zodra je er klaar voor was.’
Tommy trok het aan alsof het altijd al van hem was geweest. « Papa zei altijd dat motorrijders voor hun medemens zorgen. »
Snake knikte. « Je vader was onze broer. Dat maakt je familie. »
Herinneringen die werkelijkheid worden
Toen deed Tommy iets waardoor we sprakeloos waren. Hij liep naar elke motor toe, legde zijn handen op het chroom en riep de naam:
“Donder. Weerwolf. Prediker. Botten.”
Namen van mannen die ze nooit had ontmoet: straatnamen die Angel ongetwijfeld in verhaaltjes voor het slapengaan had gefluisterd.
Claire hapte naar adem. « Hij speelde met speelgoedmotorfietsen en verzon verhalen over de vrienden van zijn vader. Ik dacht dat het fantasieverhalen waren. »
‘Dat waren ze niet,’ zei ik zachtjes. ‘Angel heeft ons voor hem werkelijkheid gemaakt.’
Thuiskomen
We namen ze mee naar het clubhuis, een gerenoveerde VFW-zaal die Angels tweede thuis was geweest. Aan de muren hingen foto’s van onze gesneuvelde soldaten. Tommy liep meteen naar de foto van zijn vader en raakte die aan.
“Papa is thuis.”
In de achterkamer stond Angels Harley, smetteloos en klaar voor gebruik. Tommy legde zijn handen op het stuur en fluisterde:
“Mijn vader zei dat fietsen verdrietige soldaten vrolijk maakten. Dat ze nare dromen verdreven. Dat als er iets zou gebeuren, de fiets me naar huis zou brengen.”
Claire snikte. « Het ging al beter met hem voordat hij aan zijn laatste klus begon. Ik wist niet waarom. Ik wist niet dat het door jou kwam. »
Snake overhandigde haar een envelop. « Het studiefonds van Angel. Elk van de broers heeft een bijdrage geleverd voor Tommy’s toekomst. Naar de universiteit, een beroepsopleiding of paardrijlessen wanneer hij er klaar voor is. »
Een verborgen boodschap
Toen liep Tommy naar onze gedenkmuur en drukte op een steen. De steen barstte open en onthulde een handgeschreven briefje van Angel:
“Mijn broeders,
als jullie dit lezen, dan hebben jullie mijn zoon gevonden. Hij zweeg nooit. Hij wachtte… op zijn stam.
Nu zijn jullie zijn stam.
Leer hem paardrijden, vrij zijn, begrijpen dat anders zijn niet betekent dat je gebroken bent.
Leer hem wat jullie mij hebben geleerd: dat familie meer is dan bloedverwantschap, en dat niemand achtergelaten wordt.”
Er was geen droog oog in de zaal. Deze geharde mannen, die de oorlog zonder met hun ogen te knipperen hadden doorstaan, barstten in tranen uit toen Tommy ons allemaal omhelsde en sprak alsof hij de woorden al jaren had bewaard.
Een stem gevonden
Er zijn zes maanden voorbijgegaan. Tommy is sindsdien niet meer gestopt met praten. Elke zaterdag komt hij in zijn vest naar de club om te helpen de Harley van zijn vader te poetsen. Claire rijdt nu ook motor en vindt troost in het gebrul waar Angel zo van hield.
Vorige maand stond Tommy voor zijn klas met leerlingen met speciale behoeften en hield een toespraak met de titel » Mijn held « . Zijn stem was krachtig, zijn ogen straalden:
“Mijn vader was een soldaat die met engelen meereed. Hij is er niet meer, maar hij heeft me een familie nagelaten. Mijn motorfamilie. Zij hebben me geleerd dat anders zijn oké is, dat je soms lawaai nodig hebt om je stem te vinden, en dat mijn vader voortleeft in elk gebrul.”
We waren er allemaal: veertig motoren stonden opgesteld voor de school, hun motoren brulden niet van lawaai, maar van belofte.
De echo die nooit vervaagt
Nu, elke keer als we gaan fietsen, staat Tommy in het midden en roept:
“Papa rijdt op engelen! Engelen rijden voor altijd!”
En wij geloven ook in het gebrul van die motoren.
