Laatst bijgewerkt op 15 november 2025 door  Grayson Elwood

Na een nacht werken in de apotheek kon ik mijn ogen nauwelijks openhouden. Ik voelde me zwaar, mijn gedachten waren wazig en ik wilde niets liever dan een paar uur slapen. Maar het leven gaat gewoon door, zeker niet als je in je eentje voor een baby zorgt. Dus in plaats van meteen mijn bed in te kruipen, wikkelde ik mijn zeven maanden oude dochter, Willow, in een deken, pakte een waszak en ging naar de wasserette verderop in de straat.

Ik had geen idee dat een doodgewone ochtend zou uitgroeien tot iets wat ik me de rest van mijn leven zou herinneren.

Willow was in die lieve, zachte leeftijd dat ze naar warme melk rook en haar zachte lach elke zorg die op mijn hart drukte kon verzachten. Haar vader was al lang voor haar geboorte overleden en ik had de hoop opgegeven dat hij van gedachten zou veranderen. Daarna werd het leven eenvoudiger: moeilijker, ja, maar duidelijker. Het waren alleen ik, Willow en mijn moeder, die dag na dag verder gingen.

Mijn moeder, inmiddels in de zestig, hielp me waar ze kon. Ze had haar eigen kinderen al grootgebracht, maar daar stond ze weer: flesjes geven, luiers verschonen, slapeloze nachten, en ze gaf me nooit het gevoel dat het te veel was. Toch voelde ik me schuldig dat ik haar zo vaak nodig had.

We woonden in een klein huurappartement zonder wasmachine of droger. Normaal gesproken deed ik de was op mijn vrije dagen, maar die week was elke dienst een dubbele dienst geworden. Ik was uitgeput. Dus in plaats van naar huis te gaan om te slapen, ging ik na mijn nachtdienst naar de wasserette.

Binnen weerklonk het gezoem van de machines in de hete, zeepachtige lucht. Er was maar één andere klant: een vrouw van in de vijftig die me vriendelijk toelachte.

‘Wat een prachtig meisje,’ zei hij.

‘Dank je wel,’ antwoordde ik, terwijl ik Willow zachtjes wiegde .