« Laat de wereld maar vallen, als ze wil. Ik houd mijn dochter, » zei ze vastberaden, waarmee ze duidelijk maakte dat haar leven was veranderd. Maar de strijd was nog niet voorbij. Op een middag kreeg Camila een ernstige terugval. Hoge koorts, oppervlakkige ademhaling. Rodrigo schreeuwde wanhopig terwijl de dokter de meest intensieve behandeling toepaste. Claudia behield haar vertrouwen door in het oor van het meisje te herhalen: Vecht, mijn liefste, vecht.
De nacht was eeuwig. Bij zonsopgang opende Camila haar ogen. Ze ademde rustig en mompelde met een zwakke stem: « Papa, taart. » Rodrigo omhelsde haar huilend. Claudia barstte ook in tranen uit. De dokter zei kalm: « Ze zal het overleven. » Maar vergeet niet, het was niet alleen mijn werk. Het waren liefde, toewijding en eenheid die haar redden.
Weken later vierden ze in het landhuis een eenvoudige verjaardag. Camila lachte luider dan ooit. Terwijl Claudia haar een hap taart gaf, vroeg het kleine meisje: « Blijf ik leven, mama? » Met tranen in haar ogen antwoordde Claudia: « Ja, mijn liefste, en jij zult leven omringd door ware liefde. » Rodrigo omhelsde hen beiden, in de wetenschap dat ware rijkdom niet in hun ondernemingen lag, maar in het wonder van het levend houden van zijn dochter.
Je weet nooit wie er achter het masker schuilgaat. Schijn bedriegt, maar respect en waardigheid moeten altijd ononderhandelbaar zijn.
