Isabel kon haar interesse niet bedwingen toen Carlos naar het prototype keek.
Hij zei dat het probleem niet in het ontwerp zat, maar in de assemblage. De twee systemen waren afzonderlijk gekalibreerd, terwijl ze samen hadden moeten kloppen, als één hart.
De ingenieurs waren verbijsterd over hoe eenvoudig zijn redenering was.
Isabel bleef hem uitlachen. Carlos zei dat hij twaalf uur nodig had en beloofde dat de motor « zou zingen als een Stradivarius ».
Isabel stemde uiteindelijk in met zijn voorwaarden, nadat haar geduld op was en haar trots gekrenkt was. Ze zei nogmaals: « Als je deze motor repareert, iets wat twaalf ingenieurs niet voor elkaar kregen, trouw ik met je. »
Carlos knikte. Er was geen geluid meer in de kamer. De deal was rond.
Hij zou twaalf uur de tijd krijgen om zich onder volledig toezicht te bewijzen. Als hij het niet goed deed, zou hij levenslang worden uitgesloten.
Carlos werkte de hele nacht door omdat hij zijn verloren waardigheid wilde terugwinnen.
Isabel en de ingenieurs kwamen bij zonsopgang terug. Er lagen overal in het lab aantekeningen, schetsen en gereedschappen, maar de motor zag er gloednieuw uit.
Carlos stond achter zijn werk, moe maar stralend.
Terwijl hij de herkalibraties bekeek, fluisterde Herrera, de hoofdingenieur, vol ongeloof. Carlos gebruikte luchtvaartalgoritmes om de hybride systemen te synchroniseren, waardoor de onderdelen samenwerkten.
De motor startte soepel toen Isabel de contactsleutel omdraaide. Er waren geen rammels of trillingen, en het klonk als muziek in de oren.
De conciërge deed in twaalf uur wat twaalf ingenieurs in zes maanden niet voor elkaar kregen: hij redde het bedrijf en een deal van €500 miljoen.
Maar de belofte van Isabel hing als een donkere wolk in de lucht.
Isabel was alleen met hem nadat ze de technici had weggestuurd. Ze was nerveus en probeerde het weg te lachen als een grap.
Carlos vertelde haar stilletjes dat ze het kon negeren, omdat zij de CEO was. Hij wilde alleen maar erkenning, een baan in het R&D-team en een kans om zijn carrière opnieuw op te bouwen.
Het zou een zakelijke deal zijn die op liefde leek: zij zou haar gezicht redden en hij zou weer zin in het leven vinden.
Isabel stemde toe na te hebben nagedacht over de risico’s, waaronder de krantenkoppen, de geruchten en de absurditeit. Een contract van drie jaar, zes maanden publieke « betrokkenheid », geheimhouding en volledige loyaliteit maakten allemaal deel uit van de deal.
Carlos zei ja. Zijn handdruk voelde meer enthousiast dan formeel aan.
Hun vermeende verloving kreeg veel media-aandacht: « De CEO en de monteur: een modern sprookje. »
