De kroonluchters fonkelden als bevroren sterrenbeelden, weerkaatst op kristallen glazen en gepoetste smoking. Het jaarlijkse Hope for Humanity Gala was in volle gang in het centrum van Los Angeles, een wereld van rijkdom, privileges en zorgvuldig samengestelde optredens. Gasten lachten, klonken met hun glazen en mompelden complimenten naar elkaar. Toch merkte niemand de figuur aan de rand van de grote balzaal op – een magere, rafelige vrouw die door twee imposante bewakers naar de uitgang werd begeleid.
« Alsjeblieft… laat me spelen voor een bord eten! » Haar stem trilde, trilde over de marmeren vloer als een fragiele noot, maar prikte desondanks door de lucht.
De kamer werd stil. Glazen bevroren in de lucht. Gasten draaiden zich om, hun uitdrukkingen een mix van irritatie en nieuwsgierigheid. De grijze jas van de vrouw was gescheurd, haar schoenen versleten, haar gezicht getekend door vuil en vastberadenheid.
‘Ga door, mevrouw,’ zei een bewaker vastberaden en afwijzend.
Maar voordat ze verder konden gaan, klonk de echo van een kalme, gebiedende stem: “Laat haar blijven.”
De menigte week uiteen om Lawrence Carter, de legendarische pianist en eregast, naar voren te zien stappen. Met zijn zilvergrijze haar, waardig en de stille autoriteit van iemand die decennialang podia over de hele wereld had gedomineerd, bekeek hij de vrouw met iets wat leek op nieuwsgierigheid – niet op een oordeel.
« Wil je spelen? » vroeg hij zachtjes.
Ze knikte, haar handen trilden zo hevig dat ze zich nauwelijks overeind kon houden. « Eén liedje… alsjeblieft. »
