Op mijn 70e verjaardag bracht mijn kleinzoon een toast uit: « Opa, de man die denkt dat geld liefde kan kopen. » Mijn hele familie, inclusief mijn vrouw, lachte. Dus ik liep weg. Diezelfde avond herschreef ik mijn testament en liet ze niets na. Toen mijn zoon de uitzettingsbrief voor het huis dat ik bezat ontving, belde hij woedend op. « Je straft ons voor een grap! » schreeuwde hij. « Nee, » zei ik kalm. « Het was niet de grap. Het was het gelach. Dat van jullie ook. » Maar dat was niet het laatste wat ze van me zouden horen…
Ik heb altijd geloofd in de stille waardigheid van geven. Niet het soort geven dat om applaus vraagt of bonnetjes op de koelkastdeur plakt, maar het soort geven dat niets terugverwacht, dat mensen een beetje minder belast zonder dat ze zich realiseren wie de last heeft verlicht. Mijn naam is Martin Grayson, en zeventig jaar … Lire plus
