Ze trekken zich terug in stilte.
In plaats van genegenheid te eisen, geven ze er de voorkeur aan om te zwijgen. Deze terugtrekking is geen desinteresse, maar een vorm van bescheidenheid. Uit angst dat hun behoeften verkeerd begrepen zullen worden, kiezen ze voor kalmte, in de hoop dat de ander hun ongemak aanvoelt.
Ze zoeken elders erkenning.
Een compliment op het werk, een aardig berichtje, een paar positieve reacties op sociale media… Deze uiterlijke gebaren krijgen ineens veel waarde. Ze herinneren ons eraan dat het nog steeds mogelijk is om gezien, gewaardeerd en erkend te worden – zelfs van een afstand.
Ze ontsnappen in hun gedachten.
Wanneer het dagelijks leven aan zachtheid ontbreekt, dwalen de gedachten af. Een denkbeeldige wandeling, een gelukkige herinnering, een rustgevend scenario… Deze dagdromen zijn geen vluchtpoging, maar een manier om hun innerlijke wereld te voeden en de hoop te behouden.
Ze laten subtiele aanwijzingen achter.
