Het onderwerp was detentie van moeders en alternatieve straffen. Ongeveer 30 mensen waren aanwezig, waaronder maatschappelijk werkers, advocaten en voormalige gevangenen die moeder waren. De officier van justitie zat aanvankelijk achterin, maar toen de discussie begon over hoe het systeem omgaat met zwangere vrouwen en jonge moeders, stak hij zijn hand op.
Hij bood geen excuses aan voor het vervolgen van Nadia’s zaak, maar hij sprak wel over wat hij ervan had geleerd. Hoe de standaardaanpak soms niet de juiste oplossing is. Hoe het bij elkaar houden van gezinnen, wanneer dat veilig is, de rechtvaardigheid beter kan dienen dan automatische scheiding. We hadden een goed, professioneel en respectvol gesprek, ondanks dat we in de rechtbank tegenover elkaar hadden gestaan.
Drie maanden nadat Nadia me midden in de nacht buiten mijn kantoor bij mijn arm had gegrepen, trilde mijn telefoon met een berichtje. Het was van Nadia. Er verscheen een foto op mijn scherm. Haar zoontje lachte voor het eerst. Zijn gezichtje straalde van blijdschap. Het bericht luidde: « Bedankt dat je in haar geloofde toen niemand anders dat deed. »
Ik stuurde meteen een berichtje terug. Gefeliciteerd met deze mijlpaal, maar ik herinnerde haar er ook aan dat er morgen weer een dag vol controles en nalevingsverplichtingen was. Het werk was nog niet klaar. Ik zat even aan mijn bureau naar die foto te kijken. We hebben een moeder en baby bij elkaar gehouden, terwijl het systeem juist ontworpen was om ze te scheiden. Soms maakt vechten voor één persoon het verschil van de wereld.
Maar ik wist dat de volgende drie maanden net zo zwaar zouden zijn als de eerste drie. Nadia had nog jaren proeftijd voor de boeg, jaren van toezicht en controle. Eén fout kon haar nog alles kosten…
